MIAŁ BYĆ SŁODKI WPIS...

Z okazji wczorajszego Dnia Dziecka miałam w zamiarze opisać Wam o dziecięcych marzeniach i realizowaniu swoich już w dorosłym życiu. Miało być słodki i lukrowanie. Miało wywołać uśmiech na twarzy.

Ale nie będzie tak. Bo siedzę teraz i płaczę... Bo nie mogę uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się w Polsce. W kraju, który ponoć jest tak bardzo prorodzinny. W którym na każdym kroku tak się głośno mówi o ochronie życia poczętego. Ale to są tylko puste frazesy. Gada się tylko po to, by się pokazać, jakim się jest obrońcom życia. Ale gdy już to narodzone życie, choć niepełnosprawne,jest na tym świecie, nikt im nie pomaga. Nikt z tych, co tylko "chrzanią" o tym, że należy dbać. Pomagają ludzie, którzy są wrażliwi na czyjeś losy. Którzy pokochają Kubusia, Stefka, Franka, czy Damiana i chcą nie tylko jakoś wesprzeć Rodziców bądź Dziadków, ale i okazać swoją sympatię i pamięć poprzez podarunki  Z GŁĘBI SZCZEREGO SERCA.

I prawdziwe jest powiedzenie "nadgorliwość gorsza od faszyzmu", bo znajdzie się taki jeden z drugim urzędas, który chce się wykazać, że skutecznie tropi "przestępców", którzy prowadzą na swoich blogach...zbiórkę publiczną!

O czym mówię? Ano o TYM, O TYM , O TYM.

I co mam teraz zrobić? Od jakiegoś czasu wieczorami wykonywałam prace dla tych dzieci, bo CHCIAŁAM, MIAŁAM TAKĄ WEWNĘTRZNĄ POTRZEBĘ I NIKT MNIE O TO NIE PROSIŁ A NIE MOGĘ NICZEGO OFIAROWAĆ, BO MI NIE WOLNO, BO TO KARALNE!!! 

Nie mam słów,

Jagodzianka.