Franio ma już miesiąc...

Jak ten czas leci, prawda? 

Minęło już 30 dni od narodzin mojego Synka. przed Jego narodzeniem, ale i tuż po przyjściu na świat obawialiśmy się, jak Jagódka przyjmie nowego członka rodziny. Oczywiście, od samego początku przygotowywaliśmy Ją na zmiany, jakie nastąpią, ale co innego mówić o ty, co nastąpi w przyszłości, a co innego zastać fakt dokonany...

Musze przyznać, że Córcia nie wykazuje oznak zazdrości. Troszczy się o Braciszka: gdy płacze, kołysze Go albo podaje smoczek. Chwali się Nim na podwórku i zaznacza, że bardzo mocno Go kocha (twierdzi nawet, że mocniej niż rodzice ;)). Ponadto chce się już dzielić swoimi książeczkami i zabawkami. 

Zdaję sobie sprawę, że wszystko może się zmienić, gdy Franio będzie większy i zacznie "rozrabiać", ,ale przynajmniej teraz tworzą się wspaniałe relacje między rodzeństwem.

Nie twierdzę, że moja metoda przygotowania pięciolatki do przyjścia rodzeństwa jest skuteczna w każdym przypadku, ponieważ są różne dzieci o różnej wrażliwości, ale chcę podzielić się z Wami moimi sposobami na "oswojenie" dziecka z sytuacją, jaką jest powiększenie się rodziny.

To czytanie przede wszystkim książeczek o tej tematyce:

- seria "Julka poznaje świat" jak zwykle zdała egzamin:

-dawno temu kupiona książeczka z serii "Sezamkowy Zakątek":

Sądzę jednak, że w przypadku mojej Jagódki największy wpływ na Jej nastawienie do Braciszka miała moja ukochana książka "Dzieci z Bullerbyn". Stosunek Ollego do siostrzyczki Kerstin -jego zachwyt nią - sprawiły, że Jagienka chciała, bym wciąż czytała ten rozdział.

Istotne też było przypominanie Jadze, że gdy ja byłam z Nią w ciąży; też musiałam leżeć i dużo odpoczywać. Gdy okazało się w czwartej dobie, że nie wrócimy z Franiem do domu, bo ma zbyt wysoki poziom bilirubiny i Jaga była ogromnie rozczarowana. Wtedy również pomogły Jej zrozumieć, czy tez pogodzić się z faktem, Jej zdjęcia, gdy leżała pod lampami, ponieważ też miała wysoką żółtaczkę.
Pokazywanie Jej zatem tego, że gdy miała przyjść na świat działo się wiele podobnych sytuacji pozwoliło jej poczuć się tak samo traktowaną.

Ostatni argument podsunęła mi Teściowa. Zwróciłam uwagę Jagódce, że jest Ona przez ponad pięć lat dłużej kochana od Frania 

Jednego jestem pewna: nie można oczekiwać od starszego dziecka samemu zrozumienia nowej sytuacji i nauczenia się w niej żyć. Nie można również wymagać, by samo zrozumiało, że młodszy braciszek czy siostrzyczka potrzebują więcej uwagi i dlatego ono powinno zająć się sobą.

Minęło 30 dni... A Franuś rośnie zdrowo i zaczyna skupiać uwagę na mojej twarzy i na stworkach kręcących się na Jego karuzeli ;)

Pozdrawiam serdecznie,

Jagodzianka.