DZIEŃ DRUGI: TEGO CHCIAŁABYM SIĘ NAUCZYĆ

Dobry wieczór się z Państwem.
Dzisiaj skończyłam 38 lat. A przede mną wiele nauki... I to na wielu płaszczyznach życia...

...MNIEJ PRZEJMOWAĆ

tym, na co nie mam wpływu. Nie ma sensu próbować porozmawiać z kimś, kto tej rozmowy nie oczekuje, nie chce wysłuchać żadnych argumentów, nie interesuje go nic oprócz tego, co sam myśli o czymś tam. 

Ciągle uczę się nie przeżywać nieszczęść, kłopotów innych ( czasem bardziej niż oni sami) oraz tego, że coś się gdzieś tam "pokiełbasiło" i ja bym chciała, żeby się "odkiełbasiło".

To jest bardzo trudna nauka i polega przede wszystkim na ułożeniu sobie pewnych prawd w głowie i uzmysłowienia, że moje uczucia TEŻ są ważne i muszę o nie dbać.

Myślę sobie, ze nie od końca się mi ta nauka uda, bo jestem matką, żoną, córką ,siostrą, synową, przyjaciółką i  zawsze będę przeżywała los osób, na których mi zależy i wiem, że ja dla nich również jestem ważna, ale muszę ja podjąć, by nie zwariować i nie zaszkodzić swojemu zdrowiu. 

....LEPIEJ ORGANIZOWAĆ CZAS

Praca w domu nie jest taka prosta, jak sobie myślicie. Wymaga ona wielkiej dyscypliny, obowiązkowości i rygoru. Tworzę sobie plany, staram się pilnować zasad, ale nie jest to łatwe, gdy się wejdzie po kawę do kuchni, a tam - jak wspominałam chyba tydzień temu - trzeba WŁASNYMI RĘKAMI  włożyć/ wyciągnąć gary ze zmywary. Albo gdy idę do łazienki umyć pędzle, a tam brudne pranie wymaga ... kontaktu z pralką. I co z tego, że jest opcja suszenia, skoro trzeba WŁASNYMI RĘKAMI  to pranie wyciągnąć. Mało tego! Należy je jeszcze złożyć. 

Przemilczę milczeniem fakt posiadania parowego żelazka. Ładne, gustowne... zakurzone od nieużywania, bo kiedy? ;)

W każdym razie  trudno pogodzić pracę w domu z obowiązkami domowymi. Kiedy się idzie  do "fabryki", zamyka się drzwi i na te 8-9 godzin wyłącza zupełnie, mogąc się poświęcić życiu zawodowemu. Gdy praca jest w domu, te dwie przestrzenie: prywatna i zawodowa przenikają się i trzeba się bardzo pilnie uczyć ich rozdzielania. 

... MALOWAĆ KWIATY

kiedy powiedzmy świadomość drogi, którą chcę iść, stała się na tyle wyklarowana, że prawie całkowicie zrezygnowałam z decu, by móc realizować swoje pomysły a nie powielać gotowe, zaczęłam sama  malować, tworzyć projekty. Z czasem jednak zaczęłam dostawać coraz więcej różnych zamówień, w tym z motywem kwiatów i tutaj... kurczę, oglądam różne tutoriale, ale tak boję się machnąć pędzlem - nie mam w sobie odwagi i wiary w swoje umiejętności. Niby coś tam dłubię, ale to jeszcze nie ta klasa, etap, nie ten poziom, jakiego od siebie oczekuję. Marzy się mi wyjazd na warsztaty do Ewy Sadowskiej i pewnie go zrealizuję kiedyś... tylko właśnie - kiedy? W każdym razie uczę się na razie sama...

Na ten czas korzystam z gotowych kwiatów... Bardziej zaawansowane jest u mnie malowanie wielobarwnego tła....

Do widzenia się z Państwem,

Jagodzianka.