PIERWSZY NOWOROCZNY POST

Bonjour.

I w kraju ojczystym byłam i z owej krainy wróciłam. Pojechałam tam z francuskim katarem, przywiozłam sobie polski. Mam zapchany nos od 4 tygodni i już mi  chyba tak zostanie...

Pojechałam pełna niepokoju, załamania, strachu i niechęci... Wróciłam z wiedzą, "o co kaman". I ta wiedza uzmysłowiła mi, jak niewiele wiemy o ludziach, jak mogą okazać się zupełnie kimś innym, choć wydaje nam się, że znamy ich bardzo dobrze i by nigdy za nikogo głowy nie dawać, bo teraz pewnie chodziłabym skrócona o swoją rudą łepetynę. Wyobrażacie sobie, jakbym głupio wyglądała?

A będąc przy tym temacie jeszcze... Kiedy pisałam o moich smutkach, specjalnie nie wspominałam, czego problem mój dotyczył, ponieważ bardziej chciałam się skupić na swoich uczuciach. Sam problem - opisanie go - nic by nie dało, bo tak jak ja nie miałam żadnego wpływu na jego rozwiązanie, tak tym bardziej Wy. Miałam jednak potrzebę napisania, co czuję, bo emocje były bardzo silne i w dużym stopniu wpłynęły na moje życie. Smutek i żal pozostaną i nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie wybaczyć za takie kłamstwa i oszustwa, ale jednocześnie staram się, by cały ten marazm zostawić 31 grudnia i od Nowego Roku oczekiwać dobrych wiatrów, pozytywnej energii, bo mimo wszystko te wydarzenia z końca zeszłego roku przyniosły paradoksalnie i dobre chwile i na nich się skupię w 2014 roku. 

Choć nie wierzę w noworoczne przyrzeczenia, bo gdzieś w lutym one jakoś przestają mieć taką moc, jak na początku stycznia, to jednak  złożyłam sobie obietnice, że będę troszkę bardziej o sobie dbała: spała dłużej niż 4 godziny, chodziła częściej do fryzjera a nie dopiero wtedy, gdy tak zarosnę, że dzieci zaczynają się mnie bać, a W. nie wie, czy stoję do niego przodem czy tyłem... Na tym koniec dbania o siebie, bo wiem, że więcej nie dam rady. Zresztą wyczytałam gdzieś (pewnie na FB) takie słowa:" Chciałam mieć jakieś postanowienie noworoczne... Ale w sumie  już jestem zajebista" Jak mówi Beata Tyszkiewicz, po co składać sobie obietnice, których się nie spełni, już lepiej takie, których jest się pewnym, że się je dotrzyma, zatem: będę dalej dłubała, pisała blog, robiła zdjęcia, zaskakiwała Najbliższych nowymi potrawami, zwiedzała Francarię i nie pozwalała, by ktoś próbował zakłócać mój spokój...

Dziękuję Wam za tak liczne komentarze podczas mojego niebytu wirtualnego, życzenia i  pamięć.

To bardzo miłe i budujące!

A na zakończenie dzisiejszego posta - trochę chaotycznego jak ja obecnie - pokażę Wam, jak zapakowałam ręcznie robione mydełka ( nie przeze mnie), które przepięknie pachną ( wąchałam jeszcze zanim kataru dostałam) i ślicznie wyglądają...

 Zapomniałam sfotografować każdy upominek osobno, ale i tak niewiele się różnią od siebie...

Ale, ale... dostałam i ja piękne prezenty ( ale też i niektóre nie dotarły...). Za nie najlepsze zdjęcia przepraszam, ale w tej Polsce to iście angielska pogoda! Musiałam wrócić do Francji, by znowu ujrzeć słoneczko i piękne niebo!

Od Moniki piękną puszkę ze smaczną zawartością!

Od Pi.Asi z OTWARTEGO FORUM piękny wieszak z ptaszorami, który idealnie wpasuje się do mojego przedpokoju...

Zaś od Lucy cudną poduchę, girlandę i podkładki w kolorach, które ostatnio zawładnęły moim sercem i jak wrócę do kraju zawładną salonem. Zdjęcia i aranżacja trochę żenuła - proszę o wybaczenie - ale ten męczący katar oraz ciągły pośpiech sprawiły, że jakoś mało foto byłam... Wielkie dzięki!

To właściwie na dzisiaj wszystko - muszę sobie jeszcze inhalację zrobić, ogarnąć kuchnię i biec po Jagnę. Koniec laby, czas wracać do codzienności!

Ten utwór chodzi mi po głowie od dawna - smutny, ale muszę się nim z Wami podzielić...

Wszystkiego dobrego dla Was w Nowym Roku: kochajcie i bądźcie kochani, niech Wam szczęście sprzyja!

Jagodzianka.