GAR Z BIGOSEM, KAPUSTĄ I GROCHEM - OKRADZIONA Z FOREMEK, UKARANA ZA GROŹBY, UBRUDZONA(Y) I O KONSUMENCIE SŁÓW KILKA

Bonjour.

Dzisiaj pogoda jest mało przyjemna. Słońce schowało się za chmurami, które to zalały się łzami i zamiast pięknej pogody mamy deszczową. A do tego zapowiadają spece do aury, że spadnie temperatura do 10 stopni i padać będzie jeszcze do poniedziałku. Ale najważniejszy mimo tego jest fakt, że świat się obudził, z drzew wystrzeliwują pąki, a kwiaty ubarwiają zieloną trawę. A ja płaczę ze wzruszenia...yyyy...to jest... z powodu alergii.

***

Kiedy przyjechałam tutaj pierwszy raz, kupiłam sobie suszarkę. Taką wypasioną: z kółeczkami, by można ją było łatwo przemieszczać, plastikową, "sążnistą", dzięki czemu była stabilna i pakowna. Jej "drucikoszczebelki" nie rdzewiały ani nie urywały się. Sąsiadki, kiedy wystawiałam ją jeszcze wtedy, gdy posiadałam taras, zazdrośnie spoglądały i pytały, gdzie ja takie cudo kupiłam. 

Kiedy ponownie szykowaliśmy się do wyjazdu do Francji, chciałam zabrać ze sobą  towarzyszkę mojego prania, choć W. kręcił nosem, bo planował brać jak najmniej rzeczy i kupować wszystko na miejscu. Ja byłam jednak nieprzejednana, aż... kilka dni przed wyjazdem złamała się! Rozpacz przesłoniła mi świat! Byłam przekonana, że to sprawka W., który wolał ją połamać, aniżeli brać do kraju tego francuskiego.  Och, co za okrutnik! - myślałam.

Pranie jednak przez te kilka dni robić musiałam. Nie ma lekko. Nie zamierzałam jednak z tego powodu, że mam fanaberie i używać się mi pralki zachciewa na tydzień przed opuszczeniem kraju, kupować nowej suszarki. Brałam zatem patyki bambusowe, usztywniałam miejsce złamania, zaklejając taśmą.

I tym razem sąsiadki spoglądały na mój twór - że tak użyję eufemizmu - "STOJĄCY" na balkonie, ale już nie zazdrośnie...

Przedwczoraj W. wrócił z pracy i nonszalancko rozłożył mi w ogrodzie... suszarkę. Taką, jaką straciłam! Dokładniusieńko! Na jej widok tylko wykrzyknęłam:

-W.! Kocham Cię! Jesteś cudowny! Ba! Najlepszy na świecie!

I teraz zwracam się do wszystkich, a szczególnie panów, którzy twierdzą, że kobiety to tylko chciałyby dostawać klejnoty, drogie perfumy. Otóż nie! Nie tylko o tym marzą. Do szczęścia czasami brakuje im jedynie... suszarki.

***

Jak wiecie, bardzo lubię wszelkie kuchenne gadżety. Nie mam ich za dużo, bo, gdyż, ponieważ, jednakże, aczkolwiek, chciałabym mieć, to nie posiadam gumowych, rozciągających się szafek, tym bardziej kuchni.

Poszliśmy ostatnio do ogrodniczego TYLKO po doniczkę dla Stefana, który trochę przeżył przyjazd tutaj i liście ma mało soczyste, jednak widzę, że niedługo będzie mnie znowu radował kwieciem. 

Ale wracając do tematu. Podejrzewam... Nie, ja nawet wiem o tym, że gdyby W. poszedł sam do tegoż sklepu, to by wrócił z donicą jedynie. Pewnie nie taką, jaką ja chciałabym, ale TYLKO z nią. Jednakże z uwagi na fakt, że weszłam tam i ja, nie wyszliśmy JEDYNIE z donicą. Bo  oto przechodząc koło działu z AGD natknęłam się na cudne wyciskane foremki do ciasteczek! Nie mogłam ich zostawić w tym zimnym sklepie! Choć trochę, france, drogie były, to już sama nazwa SCRAPCOOKING zobowiązywała je do wzięcia. I to natychmiast.

Ale spotkałam się z niemiłą sytuacją. 

Bo otóż, gdy zapowiedziałam mojej Córce, że będziemy razem piekły ciasteczka. Ta zakrzyknęła:

-Ale ja nie chcę z tobą piec!

Pomyślałam sobie wtedy: Ty żmijo! Ty flądro jedna! To ja cię osobiście urodziłam, przez rok i dwa miesiące własną piersią karmiłam, zrzekając się tym samym alkoholu... (No dobra... Tak całkowicie się nie zrzekłam, bo jak już karmiłam pod koniec, jedynie wieczorem do snu, to sobie potem mogłam zaserwować dobre piwo, ale, ale... Nie licytujmy się teraz!) ...a ty teraz ze mną ciasteczek nie chcesz piec?

Zapytałam jednak: 

-Purkła? (Dobra. Macie mnie. Wcale nie zadałam pytania po francusku, tylko w ojczystym języku, chciałam jednak swej wypowiedzi dodać zarówno szczyptę dramatyzmu jak i przede wszystkim światowości. Chyba jakieś parcie na monitor mam - jak to młodzież mawia).

A Ona odparła:

-Bo ja chcę wszystko zrobić sama. Wałkować ciasto, wykrawać ciasteczka i  kłaść na blaszce.Ty tylko mi ciasto ugnieć i potem daj do piekarnika.

Przemieliłam jedynie w ustach: Sama, sama. Sama to się do nauki weź...

I tak moje nowe zabawki zamiast do mojej, to trafiły do Jagny piaskownicy...

To jeszcze Wam opowiem, jak mnie pokarało. Zaznaczam, że historia bardzo smutna, wręcz wstrząsająca.

Nalałam sobie do ukochanego kubka w kropasy kawę i poszłam do ogrodu sadzić kwiaty. Córka moja - zwana pierworodną - wsiadła na rower i pedałowała blisko mnie i tegoż kubka również.  Na początku grzecznie poprosiłam, aby znalazła inną trasę.  I tu mam pytanie do rodziców posiadających dzieci w wieku 8+: czy nastąpi taki wiek życia dziecka, które zacznie słyszeć, gdy się mówi do niego o natężeniu 30 - 55 dB? Czy jednak trzeba podnieść do 70dB? W każdym razie ja musiałam podnieść głos z małym ostrzeżeniem:

-Jeżeli wjedziesz w mój ULUBIONY kubek i zbijesz, to wpadnę w matkoszał. Obiecuję!

Odjechała.

Ja podniosłam doniczkę, zahaczyłam o kubek...

Dwa dni później kupiłam nowy. Ale za tamtym tęsknię.

Będąc wciąż przy kulinarnym temacie... Pamiętacie, jak w TYM POŚCIE skarżyłam się, że Dzięcioł znalazł sobie inną jadłodajnię? 

Wyobraźcie sobie, że kilka dni temu przylecia.... No właśnie. Nie "Ł" - Pan Dzięcioł, ale dzięki zdjęciu zrobionemu Z BLISKA okazało się, że "ŁA"! Tak, to kobitka jest. Chyba, że poprzednio przylatywał jakiś inny osobnik. 

Fotka nie była robiona z aparatu na statywie, tylko starym kodakiem, który ma dobry zoom. I zdjęcie to nie jest wykonane przeze mnie tylko przez W. Zrobił ją "z podpierdółki" (z zaskoczenia) tj. zza winkla kuchennego przy otwartym oknie... Fuksa miał i tyle (Tak, tak. Drga mi oko z zazdrości. Ale i tak Go kocham. Za tę suszarkę. W., nie dzięcioła).

 

I dla Lucy parę fotek - choć starych - mojego Frania, co to czystym dzieckiem  bywa. Czasem.  A tak dokładnie to rzadko. Ten flamaster na twarzy i reszcie ciała można sobie do woli zamieniać na wszelkie jedzenie, piach, błoto. Nie zapominając o ubraniu.

A' propos ubierania! Kiedy w środę zapytałam Jagnę, czy musi się czwarty raz przebierać i do tego zakładać do lunchu białą bluzkę, odpowiedziała:

 - A cóż ja poradzę, że jestem modnisia?

Tak mnie ostatnio wzięło na wspomnienia, o czym już pisałam dwa posty wcześniej. I tak zaczęłam sobie przypominać stare znajomości i przyjaźnie - spotkania, wspólne przeżywanie dramatów - szczególnie sercowych, pogaduchy całonocne i tak sobie włączyłam ten utwór zespołu założonego przez mojego dawnego Przyjaciela. Jak to dobrze powspominać. mieć co wspominać. Mieć dobre wspomnienia. Mieć przyjaciół i znajomych nawet choćby jedynie na jakimś etapie swego życia. Fajnie jest być Dobrą Wróżką i nawet mimo 1300 km odległości sprawić, że energia dotrze do tej Osoby...

"DOBRANOC" FREE TIME

Rozpisałam się dziś, ale skoro w weekend nie napiszę ani jednego słowa, to dziś niech będzie troszkę więcej.

No chyba już czas...na mnie... Dobranoc się z Państwem i ślę pozytywną energię. Wszystkim.

Jagodzianka.