BZDURKI SPOD KLAWIATURKI - ISTEBNA AROUND THE WORLD

Bonjour.
Witom pieknie!

Kiedy otrzymałam mail od POLKI NA OBCZYŹNIE o akcji Zespołu Folklorystycznego "ISTEBNA", aż pojawiły się u mnie łzy wzruszenia. I to nie tylko dlatego, że mogłam wziąć udział w akcji tegoż. Dlatego przede wszystkim, że pojawiły się wspomnienia, bo Istebna to całe moje wakacyjne dzieciństwo a nawet trochę nastolęctwa. Obudziły się we mnie wspomnienia...

Kiedyś trochę dzieciakom zazdrościłam, że jeżdżą na kolonie: poznają nowe miejsca, ludzi a ja zawsze w to samo miejsce Oczywiście zazdrość się pojawiała pod koniec roku szkolnego, kiedy się rozmawiało o planach wakacyjnych. Kiedy już jednak byłam na miejscu zazdrość ustępowała szczęściu, bo znowu spotykałam swoich Przyjaciół, a z Magdą zresztą do tej pory się przyjaźnimy, spotykamy, odwiedzamy. Bo będziemy chodzić po lesie, bawić się na ganku u matki* Magdy. Albo za chałupą w sklep albo kościół (mój brat był często księdzem a opłatkiem były andruty - najciekawszy moment tej zabawy:)).

Zdarzały się i mniej ciekawe zajęcia, jak się to dzieciom wydawało w tamtym okresie. Zresztą umówmy się, wszystko, co nie było związane z zabawą, okazywało nudne i nieciekawe. Aczkolwiek, jeśli robiło się wspólnie, no choćby zrywanie rybizli*, to nuda stawała się wesołą zabawą. Brało się ryćkę*, na której siadaliśmy, w ręce półlitrzoczek* i się zbierało. A że było nas szwarnie*, to i wesoło: śpiewaliśmy, opowiadaliśmy sobie dowcipy i czas szybko mijał.

Nie ukrywam, że w naszych zabawach ogromną rolę odegrały... "Dzieci z Bullerbyn", którymi byłam i dotąd jestem zafascynowana. Swoją drogą to jest niesamowite, że historia sprzed stu laty, gdzie realia są dla współczesnych tak odległe, wciąż zachwyca i tak chętnie jest czytana.

W każdym razie z Magdą miałyśmy swoje metody nawoływania się, bo nie mogłyśmy zrobić sobie takiej poczty jak Lisa i jej koleżanki, gdyż nasze domy były oddalone o siebie dość szwarnie*, to hokałyśmy* na siebie jak sowy.

Powiem Wam, że nawet droga do i z kościoła była fascynująca a to za sprawą tego, że trzeba było iść przez las. Normalnie droga zajmowała 15-20 minut, ale jak się domyślacie, my nieraz nawet pokonywaliśmy tę drogę w godzinę. I znowu jak te dzieci z Bullerbyn, które wracały ze szkoły zawsze z przygodami, tak nasza wędrówka z kościoła była pełna atrakcji: a to zbieraliśmy borówki*, maliny, chowałyśmy się przed chłopakami, albo odkrywałyśmy ciekawe miejsca. Raz nawet chłopcy zrobili nam niezły kawał. Schowali się w krzakach, poruszali patykami gałązki i chrząkali. My - bezbłędnie-wywnioskowałyśmy, że to ...dzik i wzięłyśmy nogi za pas, uciekałyśmy ile sił w nogach i po całej wsi rozpowiadałyśmy, że w lesie jest dzik. Nikt nam nie chciał w to uwierzyć, bo tam dziki nie żyją. My jednak byłyśmy przekonane, że jeden jest na pewno.

A! I czereśnie u sąsiadów, które zawsze były takie słodkie!

I zabawa w szkołę. Oczywiście, ja byłam nauczycielką. Nie zapomnę jednej lekcji, którą prowadziłam. To była biologia i z przejęciem pokazywałam na liściu babki lancetowatej układ nerwowy roślin.

Albo gdy chodziliśmy do Jońcioka* nad Olzę, by sobie popluskać nad tamą. Albo jeżdżenie na sianie! A i galanów żech tam mioła* Ach, ile mogłabym jeszcze pisać o tych wszystkich przygodach...

Kiedy w zeszłym roku Jagoda pojechała z moimi Rodzicami do Istebnej i nie miała czasu rozmawiać ze mną, bo miała "przejechać się"  na traktorze i  usłyszałam tylko Jej: Doćkejcie* na mnie", to tak w środku się mi miękko zrobiło i tak bardzo chciałam stać się na chwilę małą dziewczynką...
A czy Wy macie takie właśnie miejsca z dzieciństwa, które się z sielskim życiem kojarzą? Do których chętnie wracacie choćby w pamięci?

 

Zdjęcia robione w Genewie. Modelką była moja Jagna. 

Jeżeli chcecie zobaczyć więcej zdjęć z całego świata, zapraszam tutaj na ten BLOG

Wsieciutkich pozdrawiam ( a już ściególnie Mlaskawki)  i gibko na pole idem!

 Jagodzianka.

*

matka - babcia;

 rybizle - porzeczki;

ryćka-małe krzesełko, stołeczek;

półitrzoczek - garnuszek metalowy o pojemności 0,5 l;

szwarnie-dużo;

hokać - wołać głośno;

Jońciok - to od nazwiska miejsce nad Olzą, gdzie się można było kąpać;

galan - narzeczony;

Wszystkie zapiski gwarowe są zapisane przeze mnie intuicyjnie, więc mogą być błędne. Znawców proszę o sprostowanie.