CZWARTY DZIEŃ - CENNY

Bonjour.

Co dzisiaj mamy do pokazania? Ano coś cennego.

4. cenny - cenna rzecz w Twoim życiu; co uważasz za cenne (uśmiech dziecka, przyjaźń, a może coś bardziej materialnego).

Na początku pierwsza myśl, cóż cennego posiadam lub uważam za takowe, był... czas. W momencie gdy człowiek dostrzega, ile w życiu jest ciekawych rzeczy, doświadczeń, możliwości, miejsc wartych poznania i zobaczenia, musi zacząć cenić swój czas, by jak najwięcej z tych dobrodziejstw skorzystać. I tak jest ze mną odkąd odkryłam techniki rękodzielnicze, które już wykonuję i kolejną serię nowych, które poznać i robić chciałabym; ile książek pragnę przeczytać; ile miejsc zwiedzić; z iloma ludźmi spędzić miłe, ciepłe i interesujące chwile i ile języków jeszcze poznać:P. Ile sztuk teatralnych zobaczyć. A także filmów. No i być na koncertach. A przede wszystkim jak najlepiej wykorzystać czas na wychowanie dzieci i pielęgnację miłości do W...

Zdaję sobie sprawę, że wieczna jak towarzysz Lenin nie jestem i ten czas mam bardzo ograniczony i muszę dokonywać selekcji, z czego rezygnować muszę danego dnia, by wykonać coś tam coś tam. Najczęściej wszystko wykonywałam kosztem snu i bywało że przeznaczałam na niego tylko 3-4 godziny. Najgorsze jest, że mam w sobie - chyba jakoś genetycznie zaprogramowane - takie poczucie, by wykonać wszystkie swoje obowiązki, by nie nawalić, by nie mieć wyrzutów sumienia, że czegoś nie zrobiłam a powinnam była. I niekoniecznie tu chodzi  o same obowiązki domowe. W. wielokrotnie dawał mi do zrozumienia, że nie uczynię Go szczęśliwszym, gdy powycieram kurze w łazience, albo że nie jestem bardziej seksowna z żelazkiem w ręku, mimo to wszystko chcę zrobić, by móc potem się delektować swoimi pasjami. Oczywiście, reformowalna jestem i ogarniam chałupę tak, by było schludnie i żelazka do nęcenia W. coraz rzadziej używam ;) No  i właśnie dochodzę do sedna tematu. Wszystko  co robię, czynię dla mojej Rodziny, dla mojego DOMU i on jest mi cenny.

Bardzo istotne dla mnie jest to, jak mieszkam. Nie potrafię przystosować się do miejsca, w którym nie ma czegoś "mojego". Z jednej strony staram się wszystko przemyśleć, by było funkcjonalnie, ale zarazem i przytulnie. Przytulnie - moim zdaniem - bo nie każdy takie klimaty, jakie serwuję u siebie, trawi. Ale samo wnętrze to jeszcze za mało. Tak naprawdę klimat i atmosferę tworzą ludzie. Jeśli jest miłość, zrozumienie i "dogadanie" to nawet wszystko, co białe i "laboratoryjne";) staje się ciepłe i przytulne ;P;P;P. Bywają domy, w których zadbano by było pięknie i tak "dizajnersko" ( nie cierpię tego słowa!), jednak robi się... sztuczne, bo okazuje się, że domownicy skupili się jedynie na "looku" i byciu "dżezi", a zapomnieli, że wśród tych wszystkich gadżetów muszą i siebie jeszcze dopasować, "domeblować";)

No, ale ja tu o sobie chciałam, a znowu włączam dygresje. Mam do nich słabość i pewną tendencję... Gdyby Słowacki żył, to pomogłabym Mu napisać "Beniowskiego II".

Jak już wspomniałam mój dom to mój azyl. Gdy wracałam zmachana z pracy, od progu zmęczenie spływało ze mnie jakby tam jakiś prysznic był postawiony. Jak małe dziecko czułam ekscytację, gdy pomyślałam, że za sekundkę spać pójdzie dwoje członków naszego rodu a ja przykryję się kocykiem, przytulę do W., otworzymy piwo i włączymy Bareję albo Allena...

Kiedy kupowałam te klocki, by sobie "strzelić napisik ozdobny" miałam dylemat. Niestety, muszę to przyznać, że nasz język rodzimy jest ubogi w określeniu miejsca, w którym się żyje. Angielskie HOME oddaje to ciepło, przytulność, klimat. A nasz dom... to dom... Choć... Jak sobie pomyślę, że idę/jadę do mojego domku/domciu, to się mi tak miękko na sercu robi...

Teraz mam nowy dom. Tymczasowo. I stwarzam go po swojemu, by był HOME a nie HOUSE (maison) ;)

Do widzenia się z Państwem,

Jagodzianka.