BAŃKA MYDLANA...

Bonjour.

Dziś nie będę o papierkach. Niczym się nie pochwalę i nie będę o niczym radosnym pisała. I  nie mam zamiaru dziś tchnąć optymizmem. Bo go nie mam. Dzisiaj nie. 

Nie czytałam Jej blogu i to nie dlatego, że uważałam, że temat mnie nie dotyczy. Nie. Wiele osób czerpało z Jej postów siłę do walki: z chorobą, z życiem, z problemami. Widzieli sens działania. I nadal widzą. Ja natomiast... Ja natomiast nie umiem pogodzić się ze śmiercią, mimo że jest ona nieuchronna i powinna być przyjmowana jako coś naturalnego. Nie potrafię o niej mówić. Nie potrafię się pogodzić z tym, że zabiera tak młodych ludzi. Że odbiera dzieciom matki... I właśnie dlatego Jej nie czytałam. Bo ja tak nie potrafię. Czytając nawet śmieszne historie, nie potrafiłam się uśmiechnąć, bo  z tyłu głowy miałam świadomość, że to mogą być ostatnie opowiedziane anegdoty. I zamiast się śmiać najzwyczajniej w świecie ryczałam... I nie dlatego, że kostucha przychodzi po człowieka, tylko dlatego, że robi to przedwcześnie.  Zdecydowanie za szybko.

Dwa lata temu odeszła moja Przyjaciółka. Również pożarł Ją obrzydliwy rak. Zostawiła maleńkiego Synka... Do ostatniego dnia wierzyłam, że wyzdrowieje. I kiedy K. szukała we mnie potwierdzenia, że to się tak nie skończy, bo przecież nie może, ja z gorliwością Ją zapewniałam, że to oczywiste jest, że będzie dobrze, bo ma małego M. I czuję się winna, że słowa nie dotrzymałam... Że już więcej nie będziemy organizować ognisk... Że już więcej nie przytuli M.  Że już nie usłyszę jej śmiechu...

I tak to życie jest jak bańka mydlana. Pęka niespodziewanie. I dupa...

Jagodzianka.