PIĄTY DZIEŃ - Z DOŁU oraz ZIELONY W TĘCZY KOLORÓW JESIENI

Bonjour.

Temat bardzo prosty dla mnie, a to dlatego, że ja właśnie jestem takim obiektem organicznym, który z racji niewielkiego wzrostu patrzy na wszystko z dołu. Patrzenie na świat z tej perspektywy nie jest zbyt spektakularne, "gdyż, ponieważ, jednakże, aczkolwiek, bynajmniej, bodajże" chociaż małe jest piękne, to niewiele widzi.

Na koncertach na przykład wiele razy się przekonałam, że plecy nawet umięśnionego faceta mogą się znudzić po kwadransie. I w ogóle to nie przyszłam oglądać czyjś tył, lecz w zupełnie innym celu. Ale i na to ma się sposób. Po to się szukało wysokiego przedstawiciela płci przeciwnej, by równowaga w przyrodzie była i móc go wykorzystywać do celów "drabiniastych". Jak się zatem już owego znalazło i ów wysoki partner posadził mnie na swych ramionach, doznałam kolejnego olśnienia:

- powietrze się nie skończyło!

- akustyka koncertu jest jednak bardzo dobra i całkiem nieźle słychać ;)

W pracy swej zza monitora mnie nie było nigdy widać. To, muszę przyznać, jest akurat zaletą. Nie zauważą człowieka, to się od niego nie przyczepią. Kiedy natomiast założyłam buty na obcasie, to byłam dostrzegana, gdyż wkraczałam w pole widzenia Koleżanek i Kolegów.

Mój W. na początku naszej znajomości musiał się nauczyć, że jeśli mne szuka w tłumie i - co ważne - CHCE mnie znaleźć, to musi patrzeć w dół, a nie na wysokości swoich oczu. Tak wysokich szpilek jeszcze nie wyprodukowali!

Ja "przemilczę milczeniem"  takie żenujące i poniżające sytuacje jak: próbę dosięgnięcia produktu, który akurat pożądamy i który akurat znajduje się na najwyższej półce; próbę wniesienia wózka do tramwaju lub po schodach; próbę kupienia spodni typu "rybaczki" nie sięgających mi do kostek albo spódnicy mini nie będącej dla mnie midi ;)

Dostrzegam jednak i pozytywne aspekty patrzenia z dołu. Szczególnie w moim małżeństwie. Ustaliłam otóż z moim W., że jego ubrania będą znajdowały się na najwyższych półkach w szafie. To rozwiązanie nie tylko biorące pod uwagę mój wzrost (albo raczej "niedowzrost" - skoro jest niedoczas;)), ale także moje zdrowie psychiczne. Mój W. - oprócz miliona zalet - posiada kilka maleńkich wad, które jednakże wyzwalają we mnie lwa ryczącego, gdy ów mój W. "składa" swetry, bluzy na tzw. "belę siana", czyli zwyczajnie zwija... A koszulki, które mu ślicznie poskładam, uprzednio wyprasowawszy, wrzuca na półkę w ten sposób, by osiągnąć "nieład artystyczny" podobny do tego, jaki panuje na naszym stole. Groźby rozwodem umniejszyły powyższy nieład ;)

Pogadała, pogadała, a teraz fotkę pokaże. Nie związaną z tekstem, bo ją wcześniej przygotowała. Pomysł na zdjęcie do niniejszych przemyśleń posiada, ale wpadła na niego w nocy. Jeśli zatem będziecie ciekawi, jaki pomysł wpadł mi do głowy, dajcie znać, a ja fotkę wykonam i pokażę.

Dziś kolejne zdjęcie z serii mojej ulubionej. Okiennice. Takie tu właśnie lubię: kolorowe, odrapane...

Nie zapomniałam o zabawie o JESIEŃ W KOLORACH TĘCZY. Dziś kolor zielony...

Wiecie, że kocham ten kolor. Miałam zatem głowę pełną pomysłów na realizację tematu z tą barwą właśnie... Z drugiej strony wiadomo, że Francja jest magiczna, prawda? I kiedy na placu zabaw zobaczyłam tego Piotrusia Pana... Sami rozumiecie...

Miałam też pomysł na sesję fotograficzną z mła w roli głównej. To z mojej strony kolejne duże poświęcenie (pierwsze, przypominam, rezygnacja z kominka i wina ), gdyż albowiem nie cierpię siebie jako tematu przewodniego zdjęć. Pomyślałam jednak, że uwielbiam patrzeć na zdjęcia moich Rodziców i Teściów z czasów Ich młodości. Dlaczego miałabym tej przyjemności odmawiać własnym dzieciom? A niech mają trochę radości!

Do widzenia się z Państwem i jeszcze wielu zielonych weekendów życzę w tym roku,

Jagodzianka.