BZDURKI SPOD KLAWIATURKI: O CZTERECH FUNDAMENTACH MIŁOŚCI

Bonjour.

Będąc w Polsce pierwsze, co kupiłam, to moje ukochane ZWIERCIADŁO, za którym bardzo tu tęsknię. Nie wiem, jak twórcy tego czasopisma to robią, że zawsze w kolejnym numerze podejmują problematykę, która akurat mnie w danym momencie absorbuje... I tym razem nie było inaczej...

Może pamiętacie mój post, w którym rozważałam między innymi relacje w związkach? Przeczytałam artykuł  "Jesteśmy sobie potrzebni", w którym dokładnie zostały wyrażone moje przemyślenia na temat związków i tego, co jest przyczyną tak częstych rozstań...

Obecne związki partnerskie bardzo różnią się od tych, w których żyli nasi rodzice, dziadkowie. Role były jasno określone: kobieta zajmowała się wychowywaniem dzieci oraz domem, zaś domeną mężczyzny było zarabianie na dom. Powoli ten stan rzeczy zaczął się zmieniać i kobiety zaczęły zarabiać, a następnie głośno mówić o swoich potrzebach i o tym, by ich mężczyźni zaczęli być bardziej aktywni w życiu rodzinnym. Nastąpił podział obowiązków. 

I tu chyba w wielu związkach dochodzi do pewnego nieporozumienia lub raczej zagubienia. Podzielenie się obowiązkami, danie sobie też zgody na realizację własnych potrzeb (wyjście z koleżankami/kolegami, pójście do SPA/ na siłownię, realizowanie swojej pasji) miało z jednej strony pozwolić na sprawiedliwe podzielenie się codziennymi czynnościami, zaś z drugiej dać sobie możliwość posiadania własnej prywatności, skupienia ise czasem tylko na sobie i swoich potrzebach. I to nie jest złe. absolutnie!

Tylko bywa tak, że z czasem nasze potrzeby, nasze postrzeganie świata i związku się zmienia, zaczynamy oczekiwać czegoś innego, ale z uporem maniaka trzymamy się ustalonego schematu, zamiast porozmawiać o swoich potrzebach, zamiast dostrzegać TĘ DRUGĄ OSOBĘ.

Znam taką historię, kiedy to dziewczyna była zadowolona z takiego związku, w jakim żyła. Lubiła wspólne przebywanie w domu. Pewne sytuacje nie do końca jej pasowały, ale przymykała na nie oko. Aż po pewnym czasie zaczęło jej to coraz bardziej przeszkadzać, drażnić. Poczuła potrzebę życia trochę inaczej i zaczęła to realizować. Jednak zamiast szczerych rozmów o swoich potrzebach z partnerem, następowały z jednej i drugiej strony zarzuty: "bo ty się zmieniłaś". "bo ty jesteś taki...". W miejsce porozumienia pojawiły się tylko zarzuty i wyrzuty. Zamiast bliskości, nastąpiło odsunięcie...

Jasne postanowienie granic i obowiązków w związku nie może być sztywnym schematem. To, że mój W. zmywa po kolacji naczynia, nie znaczy, że sztywno się tego trzymamy, bo kiedy widzę, że jest zmęczony, albo wraca późno, to po prostu biorę gąbkę i myję sama. I W. tak samo - widząc, że mam jakąś pilną robotę, albo źle się czuję, wykonuje moje obowiązki.  

Ten podział naszych ról powinien być ruchomy, bo jesteśmy WSPÓŁODPOWIEDZIALNI  za jakość naszego związku. A z tym jest gorzej. Widzimy tylko swój wkład, nie dostrzegamy zaś pracy włożonej przez partnera. Często słyszę: "bo ja sprzątam, i robię wszystko dla niego i zakupy robiłam/em, i dziećmi się zajmowałam/em, kiedy on/a był chory/a". A gdy się zapytam o to, czy ta druga osoba jest zatem pasywna, to pada odpowiedź: "no nie, ale JA SIĘ BARDZIEJ STARAM".

Już kiedyś o tym wspominałam, ostatnio też gdzieś przeczytałam  wypowiedź pewniej kobiety, która przyznała się do tego błędu. 

Z jednej strony my - kobiety - oczekujemy, że facet będzie pełnił swoją odwieczną funkcję w związku  (zarabiał na dom), a jednocześnie angażował się w prace domowe, wychowywanie dziecka. Jednakże gdy zaczyna sprzątać: okazuje się, że robi to nie tak; gdy ma kąpać dziecko, źle je trzyma. ZAWSZE robi to źle i zostaje o tym powiadomiony sto razy dziennie. I w pewnym momencie on sobie daje spokój i nie angażuje się, bo po co, skoro i tak wszystko partoli? A my wtedy mamy kolejny powód do narzekania, że wszystko jest na naszej głowie, on tylko siedzi przez TV i ma cały dom w nosie...

Kilka bodajże dni temu czytałam gdzieś post o tym, że "faceci są jacyś inni". Że się nie znają na kolorach i sukcesem jest, gdy odróżniają sukienkę od spódnicy. Ja sobie wtedy pomyślałam jedną rzecz... A czy my - babeczki - znamy nazwy różnych narzędzi: jak wygląda klucz francuski i jakie są rodzaje śrubokrętów ( a są????)? No pewnie, że nie znamy, bo to są "męskie pierdoły". a ten ich "spalony" w piłce nożnej, to w ogóle porażka. Faceci to mali chłopcy podniecający się bieganiną dużych facetów za piłką albo śliniący się na widok samochodów. Nasze zaś rodzaje włoczek, preparatów do spękań oraz serie papierów do scrapu to OCZYWISTA świętość i sprawa, która jest NAPRAWDĘ ważna, a nie jakieś gwoździe. 

Zmierzam do tego, że musimy szanować drugą osobę, jej pasje i nawet jeśli nie podzielamy tych zainteresowań, to mimo wszystko wysłuchać, zapytać, wyrazić  swoją atencję. Jeżeli nie interesuje nas, co nasz partner czuje, myśli, oczekuje, to jakaż może być przyszłość takiego związku? Przecież na tym właśnie on polega: na poznawaniu się, na trosce o stan psychiczny i emocjonalny naszego partnera. To nie JA jestem w centrum związku, ale MY.

Pozwolę sobie na zakończenie moich rozważań przytoczyć słowa z tego artykułu, które są wg mnie bardzo istotne:

Głęboki związek jest oparty na czterech fundamentach:

1. Wiedzy o partnerze, w zdobycie której należy wkładać pewien wysiłek, bo zależy nam, by go lepiej poznać.

2. Odpowiedzialność za to, co się dzieje w związku ( także za partnera), 

3. Troska. Troszczyć się to znaczy dbać, żeby nie był narzędziem, który służy, ale żeby dobrze się czuł.

4. Szacunek. Jeśli jego nie ma, to troska zamienia się w próbę kontroli nad partnerem, zaś odpowiedzialność w despotyzm, a zdobywanie wiedzy o partnerze w jego inwigilowanie.

(Zwierciadło, 10/2013)

Pięknie jest się różnić. Naprawdę! Właśnie dzięki temu się uzupełniamy, tworzymy jedność i jest nam po prostu lepiej, piękniej, ciekawiej. Miłość jest bardzo krucha i musimy o tym pamiętać i pielęgnować...

 

Do widzenia się z Państwem,

Jagodzianka.

P.S. Info dla Czytelników Lucy. Obecny adres Jej bloga to: LUCY&Co.