CZWARTY DZIEŃ - SZCZĘŚCIE

Bonjour.

SZCZĘŚCIE jest kolejnym tematem wyzwania i podobnie jak DUŻY to pojęcie niezwykle względne. Każdy swoją miarą mierzy szczęście. Dla jednych niewiele trzeba a inni wciąż są niezadowoleni i mają pretekst do narzekania.

Nie mam pojęcia jak jest z innymi nacjami, bo mam za małą na ten temat wiedzę, ale my - Polacy - na pewno mamy milion - jeśli nie więcej -powodów do narzekania, szukania problemów oraz argumentów i przykładów na to, że NIESZCZĘŚCIE to nasza druga skóra. Czyjeś natomiast osiągnięcia, sukces i poczcie szczęścia jesteśmy w stanie w pięć sekund zniszczyć i pokazać, że to wynik znajomości, machlojek i kombinatorstwa.

A ja jestem szczęśliwa!

• Ponieważ mam Męża, którego bardzo kocham i On mnie również.

• Ponieważ potrafiliśmy stworzyć DOM, do którego uwielbiamy wracać.

• Ponieważ mamy zdrowe dzieci oraz Rodzinę i nie musimy się borykać z problemami zdrowotnymi. Nie jesteśmy zmuszeni do zmagania się z tak trudnym obowiązkiem, jakim jest opieka nad chorym, niepełnosprawnym.

• Ponieważ mieszkam teraz w miejscu , które jest wg mnie MOIM MIEJSCEM  NA ZIEMI.  I nawet jeśli nie będzie mi dane tu zostać, to dziękuję losowi, że pozwolił mi tu ponownie przyjechać. I ponownie czerpać radość z życia tutaj.

• Ponieważ Jagna również pokochała to miejsce. Wreszcie się odnalazła, świetnie daje sobie radę we francuskiej szkole i nie mogła się doczekać w czasie świątecznej przerwy na moment, gdy wróci do "ukochanej szkoły i Francji" .

• Ponieważ mogę rozwijać swoje pasje i zaczynam być dostrzegana ( a raczej to, co robię) oraz nabieram pewności w słuszności decyzji podjętych .

• Ponieważ jestem obdarowana wspaniałą Przyjaźnią od lat dwudziestu. Której siła przezwyciężyła kilkuletnią przerwę.  Bo się doskonale rozumiemy. Bo tylko my potrafimy zrozumieć i docenić to, co przeżywamy, myślimy. Bo ta metafizyka, jaka się wytworzyła między nami lata temu, wciąż istnieje. I wciąż się mi micha cieszy na wspomnienie ostatniego spotkania. I właśnie dostałam od Niej mail :).

• Ponieważ  nie jestem dotknięta chorobą jaką jest "głupota wirtualnego użytkownika". Nie siedzę w sieci, by wyżywać się na innych, by obrażać, bez sensu krytykować tylko po to, by podnieść swoje ego. Przeraża mnie ludzki brak taktu, to ciągłe uzurpowanie do  pouczania, radzenia i oskarżania. Ludzie mylą wyrażanie swoich poglądów, upodobań z konstruktywną lub po prostu - krytyką. Przykład. Ktoś pokazuje swój dom, który urządził cały na szaro, bo uwielbia ten kolor. Ma szare ściany, poduszki stół i dodatki. Ktoś tej barwy nie cierpi, więc pisze komentarz: Brzydkie to mieszkanie. Obrzydliwy kolor. Na co uzyskuje odpowiedź: Jak się tobie nie podoba, to nie oglądaj. Następuje szybka riposta: Oczywiście, bo to klub wzajemnego adorowania. Krytykować już nie można, tylko wychwalać należy. To ja się pytam: gdzie w tej wypowiedzi owego obrażonego była krytyka? Bo ja zaobserwowałam jedynie wyrażenie własnego gustu. Nic więcej. Gdyby napisał ów ktoś, że... na przykład warto byłoby ożywić miejsce jakimiś dodatkami w kolorze kontrastowym, to rozumiem: porada. Albo że nadmiar szarości stwarza przytłaczające wrażenie - rozumiem: krytyka. Ale kogo interesuje, że ktoś nie lubi szarego? To jego sprawa! Albo inna historia. Ktoś jest otyły i uwaga! twierdzi, że jest mu z tym dobrze i  czuje się szczęśliwy. Zaraz znajdzie się grono uprzejmych, którzy najpierw w sposób ohydny i obraźliwy nazwą odpowiednio posturę tej osoby a portem zaczną pisać, że na pewno nie jest szczęśliwa (bo grubas szczęśliwym być nie może) i żeby za odchudzanie się wzięła. Mało tego! Będą mieli za złe, że ich dobrych rad nie chce przyjąć. Rodzi się jednak we mnie pytanie: czy ktoś o te rady prosił w ogóle? Dlaczego na siłę próbuje się uszczęśliwiać innych, radzić im, jak mają żyć, w co wierzyć, na kogo głosować i w co się ubierać?

Jak już wcześniej wspomniałam, szczęście ma niejedno imię. Moja Jagna na przykład marzyła o lalce Monster High. Nigdy żadnego wcześniej odcinka nie widziała z udziałem tych maszkarad. Ja się opierałam, nie zgadzałam na te stwory. W międzyczasie okazało się, że Jej Przyjaciółki toto posiadają. Zdałam sobie wtedy sprawę, że nie uchronię Jej przed pokusami tego świata, przed trendami i modami. A moje racjonalne tłumaczenia wcale dla Niej nie są i nie będą przekonujące. Na tym etapie przynajmniej. I powiem Wam, że kiedy zobaczyłam to SZCZĘŚCIE w Jej oczach, gdy rozpakowała gwiazdkowy prezent zawierający Venus McFlytrap, to wiedziałam, że warto było zmienić zdanie. Filmu tego nadal nie ogląda, bo się boi, ale twierdzi, że lalki nie i widzę, jak z radością ją czesze i tam sobie dialogi jakieś tworzy.

Czy czegoś mi do szczęścia potrzeba? Tak. Czterech trójek Franka. Wciąż nie wyszły.  Ale te nieprzespane noce wynagradzają takie chwile. Jak dzieciom niewiele do SZCZĘŚCIA potrzeba... Mina Frania, Jego uśmiech i szczęście wypisane na twarzy wystarczą za komentarz, bo przecież każdy wie, że nic tak nie uszczęśliwia jak zraszanie swej twarzy w celu poczucia, jak to jest być storczykiem, nieprawdaż?

 Szczęscia Wam życzę w każdym dniu Nowego Roku. Doceniajcie, co macie,
Jagodzianka.

EDIT.

Tak sobie pomyślałam, że w tym temacie, skoro opowiedziałam o "potwornym szczęściu" Jagódki,, to pokażę te oczęta zachwytu... Aż się Dziecku memu włos rozwiał ;)