SZÓSTY DZIEŃ - NA TALERZU

Bonjour.

Ula stwierdziła, że dzisiejszy temat NA TALERZU jest prosty i nie wymaga komentarza. Ulu, ja nie skomentuję? ;)

W dobie czasów, gdy wszystko robi się w pędzie, w taki sam sposób spożywa się również posiłki. Część ludzi je "na mieście", zamawia catering do pracy i je różne potrawy niekoniecznie smaczne lub zdrowe na styropianowych tackach.

W domu też każdy "chapnie" coś z lodówki i biegnie dalej. Zresztą przez bardzo długi czas sama byłam taka, że jadłam w biegu, albo podczas jedzenia robiłam coś, bo mi było "szkoda czasu". Zmieniłam jednak ten sposób spożywania posiłków, gdy odkryłam pasję, jaką jest eksperymentowanie kulinarne i radość płynąca ze wspólnego biesiadowania.

Ale zacznijmy od tego, że jedzenie jest naszym nieodłącznym elementem życia. Tu nie możemy powiedzieć, że jem, bo li tylko chcę, ale przede wszystkim muszę! Dlatego też to, co jemy i jak jemy ma ogromne znaczenie dla naszego organizmu. A jeśli czerpiemy radość z przygotowania posiłku, wspólnego jego jedzenia to, mnie się przynajmniej tak wydaje, mamy lepszy humor, samopoczucie, stan zdrowia oraz relacje międzyludzkie.

Ja staram się korzystać z tutejszego francuskiego zwyczaju, by w określonych godzinach spożywać posiłki. Wieczorne obiadokolacje w rodzinnym gronie to jest to, co się mi bardzo podoba. Powoli jest już naszą tradycją, że na przykład w czwartki, kiedy W. wraca z Jagną z polskiej szkoły grubo po 20.oo, witani są świeżo upieczoną tartą:z pomidorkami, albo brokułową, albo porową. Staram się, by te dania, które serwuję, były zawsze ładnie podane. Właśnie... choć dla jednych to są nic nie znaczące gesty, to dla mnie jest właśnie wskaźnik poziomu jakości życia (czyli jak najmniej byle jakiego). Wystarczy listek bazylii na kanapce z serem, albo kanapka - stworek i inaczej je się takie danie. A ponadto wywołuje ono uśmiech na twarzy z tego powodu, że komuś się chciało coś specjalnie dla nas zrobić. A to często kosztuje niewiele czasu i energii.

Dziś na obiad zaserwowałam makaron z awokado i ze szpinakiem. skorzystałam z okazji , że na OTWARTYM FORUM mamy tydzień właśnie z tym owocem. Poczytałam o nim więcej i już wiem, że na długo zagości w naszym domu.

Przepis, oczywiście, zaczerpnięty z KWESTII SMAKU i niewiele przeze mnie zmodyfikowany.

MAKARON Z AWOKADO I SZPINAKIEM

• 150 g makaronu;
• 50 g szpinaku (dałam więcej);
• 1/2 dojrzałego dużego awokado lub 1 małe;
• 2 łyżki soku z limonki (dałam z cytryny);
• sól morska, świeżo zmielony czarny pieprz;
• 1 łyżka oliwy z oliwek;
• 1 ząbek czosnku, pokrojony na plasterki (dodałam jeszcze dwa ząbki wyciśnięte);
• 3 łyżki posiekanych liści świeżego estragonu (dałam suszony:();
• 2 - 3 czubate łyżki serka mascarpone ( dałam całe opakowanie);
• tarty Parmezan lub inny żółty ser;
• pomidorki koktajlowe;

Makaron wrzucić na gotującą się wodę, posolić i ugotować al dente. Zachować około 1/3 - 1/2 szklanki wody z gotującego się makaronu.W międzyczasie na patelnię włożyć umyty szpinak, wlać 2 - 3 łyżki wody i mieszając gotować, aż zwiędnie przez ok. 2 minuty. Odsączyć na sitku, odcisnąć i grubo posiekać (aaa! Zapomniałam posiekać!) i odłożyć. Miąższ awokado pokroić w kostkę, skropić sokiem z limonki (lub cytryny, żeby nie ściemniało), doprawić solą i pieprzem.Na patelnię wlać 1 łyżkę oliwy z oliwek i na bardzo małym ogniu zeszklić czosnek (nie rumienić!). Zmniejszyć ogień do minimum, dodać przygotowany szpinak, doprawić solą i pieprzem, wymieszać z awokado, ze świeżym estragonem, serkiem mascarpone i zachowaną wodą z makaronu.Delikatnie podgrzać nie zagotowując, doprawiając ewentualnie solą i pieprzem. Połączyć z makaronem, wyłożyć do talerzy i posypać tartym Parmezanem. Można też podawać z pokrojonymi na ćwiartki małymi pomidorkami koktajlowymi.

Jutro, jak na talerzu, pokażę Wam dwie rzeczy. Bardzo ważne dla naszej rodziny.
Jagodzianka.