PIĄTY DZIEŃ - WADA

Bonjour.

Chciałabym przede wszystkim podziękować Wam, drodzy Czytelnicy, za komentarze pod wczorajszym postem. Tyle komplementów w jednym miejscu to ja chyba nigdy w życiu nie miałam ;) Bardzo jest mi miło i serce raduje, że taką przyjemność sprawia Wam czytanie moich " bzdurek". Jeszcze raz bardzo dziękuję!

Dzisiejszy temat to WADA.

Muszę się Wam przyznać, że nie było łatwo z tym wyzwaniem. Najpierw zaczęłam szukać wad w sobie. Szukałam wszędzie: "w spodniach i  w surducie, w prawym bucie, w lewym bucie" (J.Brzechwa) i nic ;P.  A nie, przepraszam! Znalazłam jedną i to wadę wzroku -3,75. Ale to się nie liczy, bo wada jest skorygowana okularami a one - jak wiadomo - dodają "yntelygentnego" wyrazu twarzy. Wygląda się jak intelektualist(k)a, który(a) umie czytać, pisać i trochę liczyć... Chyba, że jest po Politechnice. Wtedy umie liczyć i trochę czytać oraz pisać :D

Myślę sobie... niemożliwe, żebym była bez wad... 

I wtedy klepnęłam się w czoło, ponieważ sobie przypomniałam, że przecież jestem nieperfekcyjną matką! Czyli matką z wadami, gdyż ponieważ psuję humor mojej Jagnie każdego dnia, gdy każę Jej posprzątać pokój. Albo myć się. Albo odrobić zadanie domowe. Albo robić cokolwiek, co nie jest związane z bawieniem się.  A i Frania do łez doprowadzam, gdy musi czekać na obiad, zamiast mieć podany natychmiast...

No tak... Jestem także nieperfekcyjną kucharką.

 Gdy ma Jagna zaczęła jeść w szkole, po pierwszym dniu w kantynie  rzekła :

-Mamo, tam jest lepsze jedzenie niż twoje.

I w ten sposób dziecko zostało wydziedziczone...

A wczoraj wieczorem jeszcze mi powiedziała:

- Może i robią niestarannie to jedzenie w kantynie, ale za to takie pyszne!

Żoną idealną mnie również nazwać nie można.

Ja: W., czy jestem perfekcyjną żoną?

W.: Prawie.

Ja ( z oburzeniem): A jakie mam niby wady???

W.: Nie mogę tego mówić przy dzieciach.

Myślę sobie... Może chodziło W. o to, że kiedyś miałam przygotować chleb ze smalcem, a ja z rozpędu najpierw posmarowałam go... masłem. (EEEE, nie, przecież chleb trzeba ZAWSZE smarować masłem, by nie był suchy;)).

A może chodziło Mu o to, że zamiast krótko odpowiadać TAK albo NIE, zaczynam tyradę, której skończyć nie mogę przez wiele minut. (EEEE, nie, przecież, kiedy milczę, to się niepokoi, że się obraziłam. Lubi, jak mu "rajdam", zwłaszcza w podróży).

A może chodziło Mu o to, że nie może codzienne "zapalić w kominku"? (EEEE, nie, przecież czasami to "wina natury", albo Frania, albo chce się mi po prostu spać, a jak nie śpię to MUSZĘ (w tym przypadku lepiej użyć czasownika MUSZĘ a nie CHCĘ) dziergać pół nocy, gdy mnie wena nawiedzi, ALBO PO PROSTU BOLI MNIE GŁOWA). 

Tak sobie myślę po przeanalizowaniu powyższych "zarzutów", że jednak W. przesadza, wymyśla i po prostu nie ma racji i po prostu jestem żoną bez zarzutów :D:D:D.

Znalazłam jednak COŚ... Nazwałabym to wadą wrodzoną, defektem, skłonnością niezależną od woli osobnika... Tym czymś jest... problem z byciem gdziekolwiek na czas. I to nie jest moja zła wola! To nie jest zła organizacja. To nie jest szykowanie się na ostatnią chwilę (a przynajmniej w 70% przypadków). To jest taka przeciwstawna współzależność mojego organizmu ze wskazówkami zegara. To jest tak, że zaczynam się szykować długo przed godziną 00. Robię bez pośpiechu, stresu, zgodnie z zamierzeniami. Mam jeszcze godzinę. Spoko. I nagle przesyłany zostaje sygnał z mego mózgu do wskazówek zegara, które zaczynają obracać się z zawrotną szybkością. Mało tego! Gdy już mamy wyjść okazuje się, że: Jagna nie może znaleźć swojej czapki, Frank zrobił coś do pieluchy, czego nie powinien właśnie w tej chwili robić, ja... suszę pomalowane przed chwilą paznokcie, zahaczam nimi o ścianę, bluzkę, pieluchę, podczas zakładania butów, W. szuka kluczyków... ZAWSZE coś się wydarzy, co spowoduje, że te wskazówki bezczelnie, bezpardonowo, bezlitośnie pokażą, że ZNOWU są dalej niż być powinny. Albo my bliżej swego domu zamiast miejsca docelowego. Dobra... Możliwe, że dwa razy udało nam się przyjechać na uroczystość rodzinną punktualnie. Reszta rodziny się spóźniła, albo raczej... nie spieszyła, znajac naszą tendencję. I jak nas zobaczyli na miejscu... Ja nie wiem, kto był bardziej zdziwiony tym zdążeniem na czas: oni czy my...

Zdecydowanie stwierdzam, że moje czasowe obsunięcia nie są wynikiem braku szacunku dla osób, które mam odwiedzić.  Podejrzewam, że może być to osobliwa odmiana alergii na uciekający czas? To wielce prawdopodobne. Też na nią chorujecie?

Wczoraj wieczorem postanowiłam, że wreszcie przemaluję zegar, który czeka na to już ze dwa miesiące i jednocześnie będę miała przedmiot na dzisiejsze wyzwanie. Dlaczego nie ma wskazówek i cyfr lub jakichkolwiek zaznaczeń godzin? A jak myślicie? Co mi one dadzą, skoro i tak się spóźnię?

Wy natomiast nie spóźnijcie się jutro, by zobaczyć, jak sobie poradziłam z szóstym tematem!

Jagodzianka.

P.S. Dobra, dobra... Domaluję oznaczenia godzin oraz wstawię wskazówki, bym chociaż wiedziała. ILE się spóźniłam ;)