PIĄTY DZIEŃ - RUTYNA

Bonjour.

Rutyna. To temat, który większości ludziom wydaje się nudny, szary, przygnębiający. Często czynności rutynowe wykonujemy bezrefleksyjnie, odruchowo - wyłączenie gazu, zamknięcie drzwi, wyłączenie żelazka.  Ale czy rutyna zawsze musi kojarzyć się z nudą, przykrą koniecznością? Czy aby nie od nas zależy to, jak podchodzimy do tematu? Jaki mamy stosunek do codzienności?

Wielu twierdzi, że długi staż związku czy to małżeńskiego czy też partnerskiego doprowadza do rutyny a przez to wygaszania uczuć. Ale może to jest jednak tak, że poddajemy się błogiemu lenistwu i stwierdzamy, że nie musimy się starać, bo ileż można? A potem cała winę zwalamy na rutynę, zapominając jednocześnie, my za tę szarość i nudę jesteśmy odpowiedzialni.

Z jednej strony sprzeciwiamy się rutynie, uważamy ja za mało atrakcyjną: dom, praca, zakupy, dom, praca, zakupy, a z drugiej... No właśnie, a z drugiej wymyślamy sobie milion powodów, dla których uważamy, że szara codzienność, rutynowe obowiązki są niezbędne dla naszej egzystencji. Okazuje się, że jeśli nie odkurzymy, nie pościeramy kurzów, nie zrobimy jakiegoś wymyślnego dania (albo dwóch, bo mąż lubi co innego niż dzieci), nie poprasujemy sterty ubrań, to  okaże się, że jesteśmy beznadziejne, co szybko rozejdzie się po okolicy i sąsiedzi przestaną mówić nam "dzień dobry".

Okazuje się, że to MY musimy posprzątać pokoje naszych dzieci, bo : one są jeszcze za małe; bo jak zaczną sprzątać, to miną wieki; bo kto jak nie my, zrobi to lepiej. Innych obowiązków domowych także nie dzielimy między członków rodziny, bo on(a) jest zmęczony; bo on(a) nie wie, jak to robić perfekcyjnie; bo on(a) tego nie lubi. Rutyna nas wtedy, rzeczywiście, zabija, przygnębia, a życie przestaje cieszyć.

Może warto zatem, czasami sobie powiedzieć: "A chrumkam to i dziś nie prasuję!" (ja to sobie powiedziałam jakiś czas temu i twardo się tematu trzymam, chi, chi). Albo zarządzić ugotowanie przez dzieci spaghetti (Nie bójcie się! Nie spalą domu i nie poparzą się!), zaś w wersji z małym dzieckiem: zamówić sobie pizzę albo zrobić spaghetti z gotowego sosu - pięć minut i obiad gotowy. A może warto po prostu tę rutynę uatrakcyjnić, skoro musi z nami ona być? Podczas mycia garów, włączyć w telefonie muzyczkę albo naukę języka obcego? 

Rutyna z jednej strony może zabić kreatywność w nas, ale z drugiej właśnie ją rozbudzić. Albo stać się codziennością lecz nie szarą i nudną, tylko przyjemną (tylko czy wtedy będzie rutyną?).

U nas rutyną - taką codziennością - stało się wieczorne wspólne biesiadowanie. A czwartki, kiedy to Jagna wraca z W. z polskiej szkoły, raczymy się tartą (przede wszystkim) albo pizzą (rzadko). Dzięki temu cyklicznemu rodzajowi kolacji, nabrałam wprawy w robieniu tych potraw i wychodzą mi one coraz lepiej (szczególnie walka z ciastem francuskim, by nie robił się mokry). Wiem, wiem, w tych daniach kalorie liczymy w tysiącach - zauważam to na sobie - ale przyjemność, jaką mamy z tych chwil wspólnie spędzanych., wynagradza kolejny wałeczek na brzuchu. Mnie ponadto sprawia ogromną radość, gdy zwykłe gotowanie mogę zamienić w misterium stworzenia czegoś, czym reszta będzie się zachwycać.

Zdjęcie robione wczoraj wieczorem, bo był czwartek (Jagna miała polską szkołę). Królowała pizza. Jagna, gdy zasiadła do stołu, powiedziała, że jest PRZESZCZĘŚLIWA. Rutynowo?

Ponieważ zostałam poproszona o pokazanie karafki w całości, której to fotkę prezentowałam w DRUGIM DNIU WYZWANIA, robię to dziś, ponieważ skorzystałam z pięknego słońca i pstryknęłam kilka fotek...

Rutynowo się z Wami żegnam do jutra (i wcale nie jest to przykra codzienność. To  ogromna przyjemność widzieć/czytać Was w sobotę i w dni następne),

Jagodzianka.