TRZECI DZIEŃ - MIĘKKI

Bonjour.

Temat łatwy do sfotografowania, bo czyż nie otaczamy się miękkimi przedmiotami? Czyż nie uwielbiamy głaskać futerek kotków, piesków, albo dotykać mięciutkich włosków naszych dzieci? Czyż nie jest jest wspaniale opatulić się miękkim szalem bądź okryć przytulnym kocykiem? A czy nasze dzieci nie kochają swoich pluszaków?

Na pewno miękkie przedmioty sprawiają, że jest nam przyjemnie, czujemy bezpieczeństwo, przepełnia nas uczucie szczęścia. I pewnie chcielibyśmy, by wszystko wokół takie właśnie było: miękkie, przytulne i bezpieczne. I abyśmy w życiu zawsze miękko spadali na "cztery łapy". A drzewa  były gumowe i samochody lekko się jedynie od nich odbijały. Ach, gdyby tak mogło być... Niestety, życie jest o wiele brutalniejsze, dlatego tak doceniamy tę miękkość słowa " kocham", "mamusiu". I dlatego zakopujemy się w miękkiej pościeli. I - jak już jedna z uczestniczek pokazała - zajadamy smakowicie i "obrzydliwie" słodkie miękkie pianeczki na poprawę nastroju.

Moja interpretacja tematu była modyfikowana prawie codziennie. Na początku miał być długi oraz bardzo metaforyczny post, ale koncepcja zmieniała się diametralnie z minuty na minutę nie tylko pod względem słowa ale i zdjęcia. Sytuacja na froncie nie pozwala mi na skupienie się i spokojne napisanie kłębiących się w głowie myśli. Czworo dzieci w domu nie sprzyja filozofowaniu.

Kiedy zobaczyłam mojego Franulka po popołudniowej drzemce, rozczochranego, przytulającego doudou, to się mi tak MIĘKKO NA SERCU ZROBIŁO, że nie było możliwości na inną fotkę. 

Duduś - synonim bezpieczeństwa i przyjaźni. I rodzice, już mądrzejsi o historię z Rudym, zakupili teraz sobowtóra i mają w związku z tym spokojny sen.

Obiecuję, że nie WYMIĘKNĘ i jutro także pokażę Wam swoją interpretację tematu.

Pozdrawiam,

Jagodzianka.