SOBOTA POD KULTURALNĄ CHMURKĄ - OD SZWECJI DO FRANCJĘ

Bonjour.

Zacznę może post od pochwalenia się, że zostałam poproszona przez Ila Pop do wzięcia udziału w cyklu prowadzonym na Jej blogu pt. "Gościnna Sobota". Było mi bardzo miło, że go otwieram. Jeśli macie ochotę poczytać, zapraszam do  KREATYWNEGO OKA. 

 Nie wiem jak Wy, ale ja już dawno przestałam porównywać filmy z ich literackimi odpowiednikami. Może dlatego, że teraz adaptacje dawno wyszły poza ramę obróbki materiału literackiego, a stały się wolną, oj bardzo często dowolną interpretacją dzieła. Ja przyznaję takim działaniom duży margines tolerancji, ale kilka razy ten margines został przekroczony. Niewybaczalnie, bo mimo że  jestem bardzo ciekawa, jak reżyser widzi jakieś dzieło literackie, to kiedy "spłaszcza" temat jedynie do stworzenia efektów specjalnych, to jestem wielce rozczarowana. 

Ponieważ jest dziś Dzień Dziecka, to postanowiłam Was zachęcić do obejrzenia... wiadomo... głodnemu chleb na myśli ... Wasze dzieci - chciałam powiedzieć do adaptacji "Dzieci z Bullerbyn". To film szwedzki ( a jakiej produkcji miałby być?) z 1986 r. Kiedy M. spytała mnie dwa lata temu, co Jagodzie kupić na urodziny, Od razu pomyślałam o tym filmie, bo moje dziecię - jak wielu, wielu z nas - było zauroczone tą powieścią. Prezent w postaci tegoż filmu ( dodatkowo dostała jeszcze drugą część Dzieci z Bullerbyn: Nowe przygody" również na podstawie tej samej powieści"). Muszę przyznać, że tę adaptację oglądaliśmy cała rodziną i to z wielką przyjemnością, bo doskonale oddaje on jak i jego druga część klimat powieści. dlatego też z czystym sumieniem polecam oba te filmy. ( Z racji, że, iż, ponieważ, gdyż,  pogoda u nas niezmienna jest, nie czyniłam zdjęć płyt DVD).

zdjęcie z sieci

zdjęcie z sieci

Od dwóch tygodni obiecuję, że podzielę się z Wami tytułem filmu, który uważam, że warto obejrzeć. A może inaczej: kto lubi lekkie komedie ( a jednocześnie bynajmniej nie romantyczne), francuskie kino, doskonały humor, polecam z całego serca (i jednocześnie dziękuję M. za podanie tego tytułu "mienia") "Jeszcze dalej niż Północ" (reż. Dany Boon).

To historia Phillippe'a pracownika poczty, który udaje niepełnosprawnego, aby dostać posadę na południu Francji - słonecznej, cudownej, pachnącej i jednocześnie pomóc tym swojej żonie cierpiącej na depresję. Niestety, jego plan legł w gruzach, Mistyfikacja została odkryta i za karę zostaje oddelegowany na północ kraju, który jawi się Francuzom jako koniec świata. Gdzie słońce wschodzi w południe, zachodzi tuż po siedemnastej, posługują się tam niezrozumiałym dialektem, a w lecie temperatury osiągają niewiele ponad 0 stopni ,zaś zimy są iście syberyjskie. 

Żona Phillippe'a, choć kocha swego męża miłością wielką, nie jest w stanie zamieszkać w mieście, w którym ludzie, by radzić sobie z takimi ekstremalnymi warunkami, piją alkohol  i na dodatek nie wiedzą, co to dobre maniery...

Phillipe wyrusza zatem sam, ubrany w doskonale ciepłą kurtkę, czapkę z nausznikami. Nawet żandarm, gdy zatrzymuje bohatera na autostradzie za wolną jazdę, puszcza go bez mandatu, życząc powodzenia, wręcz współczując na wieść, dokąd to Phillippe zmierza. 

Aż główny bohater dojeżdża do miejsca przeznaczenia. Do Bergues, A tam się okazuje, że...

... i tutaj "zamilczę milczeniem", a Was zapraszam do przekonania się, jaka była prawda o tym miasteczku i jego mieszkańcach.

zdjęcie z sieci

Dzień Dziecka to wielkie święto. Prawda. Jeżeli jednak dziecię młodsze zwane Frankiem, Franczeskiem, Fransua oraz Franciszkiem tłucze matki swej jednej jedynej perfumy i to CC, karę ponieść musi...
I nie ma zmiłuj...

Reakcja Jagny na wieść, że z okazji Jej święta może się napić pepsi...

Wszystkiego dobrego!
Jagodzianka.

P.S. AAAA! Uprzejmie donoszę, iż z okazji Dnia Dziecka udałam się do fryzjera! Już straszę mniej!