BZDURKI SPOD KLAWIATURKI: O CYCACH. PIERSIACH, BALONACH I WYMIONACH

Bonjour.

Kiedy po raz pierwszy pięć lat temu pojechałam na wakacje nad "zagraniczne" (Śródziemne) morze, przeżyłam  szok, rozczarowanie, konsternację, ponieważ:

-morze było zimne;

-nie posiadało fal;

-słońce świeciło nie z tej strony ( tj. od strony wody, a zatem ciężko było z fotografowaniem);

-piasek był paskudny: pieprz z solą: wbijający się w stroje i nieprzyjemny w dotyku;

-leżąc na plaży tyłem do morza widok był... nie na wydmy i las, ale na hotele;

-opalanie topless było czymś naturalnym...

...  na co patrzyłam jak na jakiś fenomen, bo obnażały  swe piersi kobiety w różnym wieku od młodych po panie dojrzałe. Baaaaardzo dojrzałe.

Obserwowałam ludzi dookoła: mężczyzn, kobiety i dzieci. Żadne nie zwracało  na to uwagi. Wtedy sobie pomyślałam, że zazdroszczę tym kobietom  - nie odwagi - ale akceptacji siebie, swojego wyglądu. Nie wstydziły się pokazać piersi, które często do pięknych, jędrnych i kształtnych nie należały. Dla mnie to był też przejaw wolności. Tak, wolności, bo z jednej  nie przejmowania się tym, co powiedzą inni, a z drugiej życia w taki sposób, jak się chce, a nie jak chcą inni.

Wahałam się długo, a potem zrobiłam TO, by pokonać w ten sposób swój wstyd, zahamowania, kompleksy...

Będąc teraz na urlopie ponownie "zetknęłam się" z tematem topless. I znowu z zaciekawieniem obserwowałam ludzi, ich reakcje. I ponownie nikt nie zwracał uwagi, czy kobieta miała na sobie górę bikini czy nie. No, może oprócz jednego przypadku: pięknej, młodej dziewczyny, która miała śliczny biust, a swoimi ruchami, spojrzeniem dawała do zrozumienia, że jest świadoma swojego seksapilu i jest z tego bardzo dumna.

Ja - nie tylko z racji bycia skwarkiem w pierwszy dzień - nie odważyłam się na topless . Przez pierwszy tydzień rozmyślałam o tym, co mnie jeszcze hamuje. Odkryłam, że paradoksalnie - choć w naszej/mojej kulturze po prostu pokazanie piersi jest niemoralne, wstydliwe - to miałam jednak innego rodzaju obiekcje; że nie są one takie perfekcyjne. a potem sobie pomyślałam: ale są moje! I znowu to zrobiłam. Poczułam się WOLNA od konwenansów i poczułam się pogodzona ze sobą, z tym jak wyglądam, mimo mankamentów, mimo wad...

I to byłby właściwie koniec moich rozważań o tej części kobiecego ciała, gdyby nie post, który przez przypadek przeczytałam w zeszłym tygodniu. Młody tata wyraża w nim swoją opinię na temat karmienia piersią w miejscach publicznych, czego - jak twierdzi - jest zwolennikiem, ale...

...no właśnie,  tu zaczyna się temat do dyskusji...

"Ja rozumiem bardzo dobrze, że kobiety karmiące muszą podkarmić swoje dziecko, wiem, bo moja Monika też ciągle karmi. Jest to piękne i lubię wtedy patrzeć na Żonę. Czasem jednak takie widoki nie są piękne – szczególnie, gdy osobą karmiącą jest kobieta mi nieznana"*.

 Drogi Tato,  i tu jest właśnie pies pogrzebany. Karmienie piersią czy to w domu, czy to w miejscu publicznym jest jedynie zaspakajaniem podstawowej potrzeby fizjologicznej dziecka, a nie kwestią estetyki.. Bardzo wzruszyłam się tym, że widok Pańskiej Żony karmiącej dziecko jest piękny .I niech sobie Pan na Nią patrzy, ile chce. Ale pisanie, że patrząc na inne, nieznane Panu, karmiące kobiety  już nie są pięknym doznaniem, moim zdaniem, wyraża raczej Pana  niezrozumienie samego aktu karmienia. Myślę, że te wszystkie kobiety, kiedy  muszą nakarmić swoje głodne dziecko, mają w nosie to, czy dla Pana to piękny widok czy nie. a Pan - wiedząc dobrze, dlaczego to robią - nie powinien się w nie wgapiać i zastanawiać, czy to miłe dla oka!

"Karmić piersią można w dyskretny i delikatny sposób. W dużych sklepach zawsze są odpowiednie pomieszczenia. Uważam, że są w dobrym stanie, czyste, pachnące. przynajmniej w tych, w których byłem. Zawsze można do nich wstąpić. Jednak czasem ich nie ma, więc logiczne, że robi się to na ławce, przy stoliku, wszędzie Można zakryć dziecko i pierś pieluszką, delikatnym kocem, czy nawet specjalnym szalem. Zawsze jest sposób, żeby osoba przechodząca obok się uśmiechnęła".

W dużych sklepach często nie ma takich pomieszczeń, a nawet jak są, to bywa, że tak oddalone, że zanim się do niego dobiegnie, to TRZEBA po drodze przystanąć, by  NATYCHMIAST nakarmić, gdyż mały obywatel nie lubi czekać.  

Owszem, można zakryć dziecko i pierś pieluszką, by w ten sposób zadbać o czyjś uśmiech. Ja pójdę jeszcze dalej: brzydkim karmiącym matkom  zalecam założenie worka na głowę, by uśmiech przechodnia był jeszcze szerszy. 

Nie, to nie znaczy, że jestem przeciwniczką zasłaniania się pieluszką podczas karmienia. Sama karmiłam swoje dzieci piersią także w miejscach publicznych, używając przy tym pieluszki, a jakże! Tylko moje dzieci nie lubiły żadnego zasłaniania i  regularnie tę pieluszkę zrzucały. 

Mnie zbulwersowało to, że Pan  sugeruje, że głównie to ja mam dbać i myśleć o tym, by nie przerazić kawałkiem mojej piersi oraz dzieckiem do niej przyczepionym jakieś obce osoby. Dbać o uśmiech innych, a nie o zaspokojenie głodu dziecka. Ciekawa jestem, czy ci uśmiechnięci ludzie ( i Pan również) zakrywacie się pieluszkami bądź szalami podczas jedzenia w restauracji, by nie sprawić mojego lub innej matki karmiącej zniesmaczenia widokiem "rozciapanego" jedzenia  wokół talerza i pod stołem, bym nie musiała patrzeć, jak z ust wycieka ketchup lub majonez i wypada sałata... Bym nie musiała słyszeć bekania i innych odgłosów...

"Niestety istnieje drugi typ karmiących kobiet. Może ktoś poczuć się urażony i dotknięty, ale jest to moje zdanie, zdanie blogującego taty Uważam, że w większości są to mamy z „trójką dzieci”, którym wszystko jest obojętne. To już nie kobiety, które dbają o swoją subtelność. Wywalą cyca i mają resztę osób głęboko gdzieś. Nieważne czy się jest akurat na randce z ukochaną, musisz czasem na to patrzeć, nieważne czy jedziesz autobusem i naprzeciwko ciebie odbywa się pokaz karmienia, nieważne czy jesz obiad w knajpie…". 

Drogi Panie, no właśnie tak to już jest, że jeśli nie mieszka się na pustyni, to trzeba wziąć pod uwagę, że czasem musimy patrzeć na różne osoby i sytuacje, które dla nas niekoniecznie są estetyczne i piękne jak Pańska karmiąca Żona. Musimy przechodzić koło śmierdzącego pijaka, kopcącego palacza, grubasa i chudzielca lub  rudej albo łysego. 

To, co Pan robi w knajpie, jest dokładnie tym samym co ten "pokaz karmienia" - zaspokajaniem najzwyklejszego w świecie głodu. Z tym, że Pan jest na tyle dużym chłopcem, że czasami może ten głód "przeczekać", a taki maluch zapewne włączy syrenę tak głośno, że po 5 minutach będzie Pan błagał kobietę, by "wywaliła cyca" i wreszcie "zatkała" malcowi usta.

Do kurki wodnej ( lub jak kto woli "o, Święty Barnabo!)! Powoli sprawimy, że najbardziej naturalna czynność, jaką jest jedzenie, stanie się tak wstydliwa, jak pokazał to Luis Buñuel w swoim filmie "Widmo wolności", kiedy to na przyjęciu goście siadają na sedesach, zaś wstydliwa czynność jedzenia  odbywa się w małym zamkniętym pomieszczeniu. To groteskowe odwrócenie  naszych społecznych zachowań pokazanych przez Buñuela miało pokazać, do jakiego absurdu doprowadzamy wstyd związany z najbardziej naturalnymi czynnościami.  

Paradoksalnie ja tę groteskę przeżyłam na własnej skórze, kiedy to chciałam w pracy odciągać pokarm dla Córki. Okazało się, że nie mogę tego robić w pokoju socjalnym, ponieważ po pierwsze: ludzie tam jedzą, a po drugie: mogą być zawstydzeni, zniesmaczeni, lub może być dotknięte ich poczucie estetyki. Nie wchodziła w rachubę możliwość zamknięcia na przykład na 10-15 minut pokoju socjalnego, gdyż w tym czasie ludzie mogliby wyschnąć z pragnienia lub - co gorsza - umrzeć z głodu. Zaproponowano mi zatem odciąganie pokarmu... tak, tak... w ubikacji. W śmierdzącym często kiblu. I nie będę Panu pisała, co wtedy czułam, ile razy  zbierało mnie na wymioty, gdyż kultura korzystania z ubikacji jest w naszym kraju na jeszcze niższym poziomie niż jedzenia...

Życzę Panu smacznego... i samych miłych, pięknych oraz estetycznych widoków na ulicy  - bez cyców i "dojnych krów" z trojgiem dzieci.

Jagodzianka.

* cytaty z posta blogującego taty.