WĘDROWNIK PO FRANCARII - MIMIZAN cz. II

Bonjour.

Człowiek myśli, że im starszy jest, tym więcej wie i mniej popełnia błędów. Nic bardziej mylnego! Choć się tyle rzeczy wie, potrafi czytać ze zrozumieniem, to i tak głupoty się popełnia. I wcale nie jest to rzadki proceder.

Weźmy na przykład mnie. Osiemnastkę przekroczyłam już dwukrotnie. Wiem, że Ocean Atlantycki to nie Bałtyk, a jednak...

To, że wzięłam dżinsy i  ciepłe bluzy dla dzieci, bo może być chłodno na przykład nocami, można mi wybaczyć, a nawet stwierdzić, że przezorność jest zawsze wskazana, bo "lepiej nosić niż się prosić" - jak mawiają.

Mimo wiedzy o klimacie "nadoceanicznym", to gdzieś tam podświadomość wizualizowała mi bałtyckie realia. Tak to jest, gdy się właściwie całe życie nad polskie morze jeździło, a nad innym - tj. Śródziemnym było jedynie raz i bez szału ( z wyjątkiem stanu portfela po... To był prawdziwy szał, ale o tym innym razem).

Wracam jednak do mej głupoty. W pierwszy dzień słońce owszem świeciło, ale zza chmur. Było jakby za mgłą. Owszem, czuć było ciepło, ale bez przesady. Pomyślałam zatem, że opalać się nie będę, tylko popstrykam fotki. Założyłam  sukienkę,  kapelusz i poszliśmy na plażę. Z tego wszystkiego zapomniałam wziąć  preparaty do opalania. Ale stwierdziłam, że nawet nie są konieczne tego dnia, gdyż słońce wciąż za chmurami było... 

Nawet czujność W. została uśpiona. On, choć ma śniadą karnację i opala się szybko w dodatku na czekoladowo, nie przepada za słońcem. Stosuje wtedy "Faktor 1000", czyli zakłada koszulkę i zasypuje się piaskiem ( Spokojnie, głowę zostawia na powierzchni, nie zasypuje jej). Tym razem się nie zabezpieczył...

W. z dziećmi szaleli w wodzie, a ja wypstrykawszy całą kliszę ( żart), położyłam się i odsłoniłam nogi. A potem zasnęłam... A gdy się obudziłam, moje nogi skwierczały... A wieczorem to skwierczałam cała w miejscach, gdzie sukienka mnie nie zakrywała. I W. skwierczał również. Tak sobie razem skwierczeliśmy. Dwa skwarki...
W. potem koszulki już nie zdejmował ( chyba, że szedł popływać), a ja smarowałam się co chwilę, aczkolwiek nogi zakrywałam dość długo...

 To, co mnie urzekło, to ciepła woda.  Była w sam raz: nie zupa, ale na tyle chłodna, by się orzeźwić. A fale! Fantastyczne, choć miały taką siłę, że kilka razy mnie przewróciły. Co prawda nie było mi dane zobaczyć takich prawdziwych jak na zdjęciach z panami na deskach, ale wszystko przede mną!

Kilka ujęć z Mimizan...

A ktoś miał chyba dwóję z ortografii...

Po plaży obowiązkowo rozrywka lub przekąska...

Pamiętacie, jak zarzekałam się, że ze swojego leżaczka nie zejdę? Hmmmm... Na plażę nie brałam go, bo nikomu się nie chciało go nosić.

Za to próbowałam wypoczywać na naszym polu. Próbowałam poczytać książkę... wiecie jaką... Próbowałam....

 

A propos pola. Pokażę Wam, jak  wyglądał nasz sektor i nasze królestwo. Jedną z istotnych spraw, o jakiej chciałabym jeszcze opowiedzieć, to historia przedostatniej nocy. Uprzejmi sąsiedzi donieśli nam, że zapowiadają na wieczór i noc dość silne burze.  Uprzątnęliśmy zatem pole i przygotowaliśmy namiot do opadów. Nastąpiło testowanie naszego nabytku...

Nigdy w życiu nie przeżyłam takiej burzy: błyskało się właściwie bez przerwy. przez około trzy godziny było non stop biało od błyskawic, grzmoty pojawiały się co chwila, deszcz tak mocno walił w namiot, że my siebie nawzajem słabo słyszeliśmy. I tylko ze strachem patrzyliśmy na dzieci... Frank, którego budzi nawet tupot mrówek, spał jak zabity. U Jagny to normalka - ją nic nie obudzi. Choć rano rzekła: "To tak mocno padał deszcz, a ja spałam w najlepsze?".

Namiot zdał egzamin na szóstkę!

Sielanka o poranku ;)

Kiedy wychodziliśmy, Rudy miał zawsze dostęp do powietrza i kubeczek wody...

Ta sielanka trwała sobie dwa tygodnie...

Do domu jechaliśmy 12 godzin: a to dzieci na zmianę: siku, kupa, a to zjeść trzeba było, a to grad nas złapał i deszczysko takie, że nic nie było widać. Ja zaś ze strachem patrzyłam na szybę przednią, czy jej wielkie kule nie rozbiją. Dojechaliśmy do domu o 23.oo. Zmęczeni i wykończeni. Wchodzimy do sypialni... a tam woda. I tak zamiast położyć się, jeszcze wynosiliśmy wszystko z pokoju. Dwa dni później mieliśmy powtórkę z rozrywki, ale dzięki temu ,że byliśmy na miejscu, nic nam nie zalało, a mogliśmy zobaczyć, jak to się stało. W niecałe 5 minut spadło tyle wody, że poziom jej podniósł się o ponad 10 cm! Odpływ nie dawał rady, mimo że był całkowicie otwarty! Przybiegł Gerry i pomógł nam wylewając wodę, która gromadziła się przed naszym wejściem do domu ( do sypialni też mamy wyjście od razu do ogrodu). Deszcz po 5 minutach przestał padać, woda spłynęła w minutę do odpływu. wszystko wróciło do normy. Jakby nic się nie stało...

Za tydzień zapraszam Was na wycieczkę do Bordeaux.

Do widzenia się z Państwem,

Jagodzianka.