NO NAME POST

Bonjour.

Dzisiaj natchnionego czwartku nie będzie. I jutro piątku pod wyzwaniem również. I nie wiem, czy w weekend coś wymodzę...

Tak, ta zawsze radosna Jagodzianka, która starała się nigdy nie pisać o smutkach, ma doła. I to wielkiego. I dlatego też pisać nie może, by nie udawać, że jest Jej  jak zwykle wesoło. Wolę milczeć i nikogo nie zamęczać swoimi problemami. Dookoła każdy o swoich kłopotach mówi, aż w końcu nie ma kto słuchać... Bo ileż można, prawda? Ta ma problem z dziećmi, tamta z mężem, ta zaś ma nadwagę, a inna ciężko choruje. Człowiek wtedy myśli, że dookoła tylko ból jest i cierpienie. A może tak jest? Ale czy to nie my  bardzo często sami na  siebie zsyłamy ból, i problemy? Bo jeśli dotyka nas choroba czy śmierć, to jest to siła wyższa, ale w innych przypadkach?

Kiedy bywałam w sali sądowej, bardzo często nie mogłam uwierzyć, że ludzie - ci sobie najbliżsi - są dla siebie tak okrutni. Tyle w nich złości i pretensji. Tak dużo, że aż postanowili iść do sądu, by przed innymi ten  jad z siebie wylewać. I obrzucać się błotem i pomyjami. Zastawiałam się wtedy, skoro brat bratu, matka córce potrafi tyle gorzkich, brutalnych słów powiedzieć, to jak wierzyć w drugiego człowieka?

Zawsze obiecałam sobie, że nie będę taka i nie będę się wtrącała w życie innych. I postaram się zawsze wyjaśnić jakieś niesnaski, niedopowiedzenia. I starałam się ze wszystkich sił tak robić. Aczkolwiek nie zawsze się mi to udawało. Nie jestem doskonała, che, che... 
Niestety, nie zawsze jest nam dane być z daleka od innych, z daleka od cudzych problemów. No, ale jak nas tak te innych problemy dotkną, to tak z przytupem, by ogłuszyć i narobić tyle siniaków na głowie, by na długo zapamiętać. By mieć nauczkę. I na nic zdadzą się te tysiące kilometrów odległości. I na nic zda się trzymanie z daleka... 
Ja mam takie szczęście, że im dalej od czyjegoś życia chcę być, tym bardziej w nie wdeptuję.

Jestem bardzo zmęczona i bardzo śpiąca. I do tego bardzo martwię się o innych, o bliskie mi Osoby. I już nie mam siły zmagać się z tym wszystkim. Nie mam siły, być uśmiechnięta i zarażać optymizmem. Nie dziś. I nie jutro. 

Chcę odpocząć przez te kilka dni i być z moimi dwoma Gnomami oraz W. I cieszyć się z tego, że łączy nas miłość i zrozumienie. Że chcemy do domu wracać, do siebie i na swój widok się cieszymy. Przytulamy i kochamy. Choć czasami bywa  ciężko, szczególnie gdy starsza latorośl podkreśla swój indywidualizm i jest uparta jak sto osłów. I ja czasem rogi wystawię jak na zodiakalnego byczka przystało...  Chcę się cieszyć tym, co mam.

Przepraszam za ten wpis... jest mi dzisiaj bardzo trudno...

Jagodzianka.