BZDURKI SPOD KLAWIATURKI - NIEPERFEKCYJNA KONTRATAKUJE

Bonjour.

Nieperfekcyjna matka miała ostatnio kryzys z racji pełnionej funkcji. Ilość wymawianego na sekundę przez starsze dziecię NIE przekraczała dzienną normę. Z jednej strony czuła owa matka ogromną bezradność i właściwie rodzicielską klęskę, z drugiej zaś szukała winy w sobie: może jest za konsekwentna?  Zbyt  wymagająca? Z trzeciej natomiast strony ( bo i taka była) głowa intensywnie pracowała nad nowym rozwiązaniem, dotarciem do jakże indywidualnej, upartej i trudnej osobowości.  W takich kryzysowych i mocno napiętych sytuacjach człowiek czasami, niestety, wygaduje głupoty... Potem zaś boi się, że właśnie owe słowa zaważą na przyszłości dziecięcia. Że w jakąś traumę wprowadzą. A do tego jeszcze to, co zaczęło nieperfekcyjną przerażać: że podnosi coraz częściej głos. Że wymięka.

Dzisiaj czytałam o Angelinie Jolie i jej niezwykle trudnej decyzji. Podczas lektury zaczęłam jednak zastanawiać się  nad czymś zupełnie innym. Co moje dzieci będą o mnie myślały, gdy już będą dorosłe? Jakie będą miały wspomnienia: matki, która wciąż gdacze, czy też matki, która mimo tego gdakania, bardzo chciała je nauczyć zasad, którymi powinny się kierować w życiu i za co są teraz w dorosłym życiu już jej wdzięczne? Za taki jasny przekaz, że na przykład oszukiwanie jest czymś złym i nie ma na to wyjątków... 

A z drugiej strony... Właśnie. Wszystko ma jednak swoje strony medalu. Pamiętam doskonale dramat Szaniawskiego "Żeglarz". Albo "Dziką kaczkę" Ibsena, która także porusza ten problem. Czy kłamstwo zawsze jest złe? Może czasami mówienie nieprawdy jest dobrym wyjściem z sytuacji?  Może właśnie głoszenie jedynie prawdy wcale niczego nie naprawia, nie oczyszcza atmosfery, ale wręcz może wszystko niszczyć?

Jagodzie  bardzo jasno pokazuję, co jest dobre, a co złe. Staram się przy tym mówieniu jak i działaniu być konsekwentna. Dlatego, choćbym nie wiem, jak się spieszyła, nie przejdę z Nią na czerwonym świetle, nawet jeśli ulica jest zupełnie pusta. Mimo że gdy jestem sama, bywa, iż łamię tę zasadę. I nie usprawiedliwia mnie to, że  bardzo rzadko. A może właśnie nie o to chodzi? 

Wiemy, co jest ważne, co jest dobre, czego nie należy robić, ale jednocześnie zdajemy sobie sprawę z tego, że bywają sytuacje, kiedy należy " dać sobie na luz". Tu znowu odzywa się we mnie ta "teoria" zachowywania dystansu do wszystkiego. Bo to jest tak, że ludzie wymyślają reguły, zasady, regulaminy, do których wszyscy mają się dostosować, a które to jednocześnie potem często w życiu  okazują się bezsensowne, wręcz absurdalne. Myślę, że dziecku mimo wszystko należy pokazywać konsekwentnie jasne reguły. Chociażby to, że światło czerwone znaczy "stop" i należy tę informację bezsprzecznie przestrzegać. Późniejsze już dorosłe życie zrewiduje to dostosowanie się do zasad, ale ten "kręgosłup postępowania" pozostanie w głowie. I zawsze, zanim się "przejdzie na tym czerwonym", to włączy się lampka ostrzegawcza z zapytaniami: Czy to bezpieczne? Czy warto? Czy zgodne  moim kodeksem postępowania? 

Jejku, mam taką ogromną nadzieję, że moja wiara w sens właśnie takiego postępowania: konsekwentnego, z szacunkiem dla pewnych ( zaznaczam PEWNYCH) żelaznych zasad będzie miało obfite plony w dorosłym życiu moich dzieci! I jednocześnie tak bardzo chciałabym z siebie wyplenić zachowanie/postępowanie, którego wcale, ale to wcale nie uważam za dobre, a które jest wyrazem czasem mojej bezsilności w zetknięciu się z problemami.

Jagna od kilku dni, jak po dotknięciu czarodziejską różdżką, przestała mówić NIE. Wiele poleceń wykonuje... uwaga, bo teraz będzie sensacja... od razu! Ale, oczywiście, są i takie momenty, kiedy trzeba się powtarzać kilkakrotnie. Ale tu chcę podkreślić KILKAKROTNIE, a nie KILKUNASTOKROTNIE.  Boję się, że właśnie poprzez publiczne zwierzenie w tym temacie, jutro wszystko wróci do "normy"... Ogromnie się tego obawiam, ale już tekstu nie skasuję. Bo napisałam dziś bardzo dużo. Zadziwiająco dużo jak na osobę, która ma w ogrodzie metrowego węża (bynajmniej nie ogrodowego), fatalny ból głowy oraz zatkane zatoki i niedługo będzie wstawała. 

A ja jeszcze nie skończyłam... Drżyjcie!

Ten blog jest niejako moim pamiętnikiem, dlatego też muszę jeszcze coś napisać o Franiu,  bo zdarzają się w życiu naszych dzieci śmieszne sytuacje, zabawne historie, które potem gdzieś tam ulatują. A szkoda zapominać o nich...

Franczesko coraz więcej mówi, bardzo nas naśladuje i niezwykle szybko się uczy. To, co nas ostatnio niezwykle rozbawiło, to Jego powiedzenie "Nie chcę", które wygląda w ten sposób, ze kiwa przecząco głową, mówiąc jednocześnie "yy" i dodając "ciem".

Już wielokrotnie wspominałam, że nasz mały Frank kocha jedzenie. I On często wie dokładnie, na co ma ochotę. Pokazuje zatem na lodówkę, którą trzeba Mu otworzyć ( gdy tak patrzę na Niego, to myślę, że to kwestia czasu, kiedy sam zacznie to robić),i sobie wybiera, co zje. Ostatnimi czasy W. - po zobaczeniu "żądania" Syna - odpowiadał "moment", gdy był czymś zajęty. I chyba przy jednym produkcie tak mówił najczęściej, bo to, co dla Was widnieje pod nazwą "parówki", u nas jest "momentem". I tak dziecko na ich widok krzyczy "dasz moment!".

Tak też było na początku z samolotami. Często przejeżdżamy koło lotniska w Genewie i trafiamy na samoloty lądujące bądź startujące właśnie. Nad głowami czy też dachem samochodu takie blaszane bydlę robi wrażenie, więc wołałam na ich widok "WOW!". No i Franczesko potem krzyczał: "Mamo, patrz, łał! ". Teraz mówi "Patrz, plane!", bo "samolot" nie wymówi za żadne skarby świata).

Dobrze, już dobrze, kończę! Nie męczę Waszego wzroku. No może jeszcze tylko fotkami... Przepraszam..

Zapowiadają, że jutro znowu zacznie padać i tak do soboty... A było przez ostatnie dni tak pięknie...(Foty z kwietnia).

Zainteresowanie rolnicze? Rośnie mi traktorzysta?

Frank jest do tej pory jedynym mi znanym dzieckiem, które samo domaga się inhalacji i następnie samo się inhaluje. Aczkolwiek ostatnio żąda, by mógł podczas tej kuracji siedzieć na mych kolanach.

Pozdrawiam serdecznie z niepokojem patrząc co się dzieje za oknem. Co prawda niewiele widać ,ale słychać okropną wichurę... Łudziłam się jednak, że te deszcze to tylko plotka...
Jagodzianka.