BZDURKI SPOD KLAWIATURKI - CZY SALAMANDRA JEST PASSÉ?

Bonjour.

Wczorajsza wiadomość o śmierci klawiszowa The Doors sprawiła, że zaczęłam sobie wspominać te moje początki muzycznych fascynacji. Kiedyś ludzie tworzyli muzykę pod wpływem natchnienia ( ok, środków odurzających również, lecz dzięki nim powstały niezapomniane utwory), ale tworzenie dźwięków to było ich powołanie, miłość, pewne poczucie misji.

Ja nie neguję obecnej twórczości muzycznej. Ja jej po prostu nie słucham.

Ale jakimż to dla mnie szokiem było, gdy podczas rozmowy z W. dowiedziałam się, że wiele utworów rozrywkowych teraz produkuje się "pod publikę". Wyniki sondaży przeprowadzonych gównie wśród słuchaczy różnych stacji muzycznych sprawiły, że stworzono "receptę na piosenkę" I dzięki niej zostało określone, jak długo ma trwać sam utwór, intro, kiedy powinny paść pierwsze słowa tekstu piosenki. Obliczono zapewne również i to, ile zwrotek powinien posiadać utwór i ile zawierać wpadającego w ucho "lalala". Natomiast zmiany tempa są surowo zabronione. Zdałam sobie wtedy sprawę z tego, że wiele piosenek już nie powstaje pod wpływem natchnienia, miłości do muzyki. Ba! Wielu "twórców" nie potrafi ani grać na jakimkolwiek instrumencie, ani śpiewać, nie wspominając o pisaniu tekstów. To jest trochę przerażające, że przestaje być ważne to, co się chce przekazać w piosence, ale nadrzędne staje się to, by ta piosenka się podobała ogółowi. To trochę tak jak w "Familiadzie". Wygrywa ten, kto potrafi "myśleć" jak większość.

Jednocześnie coraz częściej pojawiają się poradniki, które zachęcają do tworzenia czegokolwiek co wyrażałoby nas samych, określało naszą indywidualność. A następnie w tychże poradnikach czytamy, że jeżeli chcemy, by nasz twór, np. blog stał się popularny, to musimy spełnić określone warunki. Czyli znowu trzeba być zwycięzcą w "Familiadzie". Musimy niby przez tę naszą oryginalność, indywidualność tak naprawdę spełniać oczekiwana czytelników. A zatem nie być sobą tylko być dla innych...

Jeżeli zależy mi na tym, by mój blog był popularny, przynosił jakiekolwiek korzyści, to pewnie zastosuję się do tych rad. Nawet jeśli będą one niezgodne z moim stylem. Ale czy przez to wyrażę siebie? Czy wtedy mój blog czy też inny rodzaj działalności będzie autentyczny?

Tak też jest właśnie z muzyką. Jeśli chce się, by utwór był popularny, puszczany w wielu stacjach i słuchany przez większość, to się stworzy go wg "recepty". I - jak można się domyślić - nie będzie się specjalnie różnił od innych piosenek. Ale jeśli stawia się na swój styl, to owo dzieło będzie w niszy...

Pamiętam, jak chyba Green Cannoe zaprosiła panią od projektowania wnętrz, by ta pomogła jej w stworzeniu kuchni, nadania jej ostatecznego kształtu. I owa projektantka była zniesmaczona, zdziwiona, że G. C. preferuje - jak to ona nazwała - "babciny styl", który jest passe. Wydało się mi to śmieszne, że ktoś, kto ma nam pomóc w wyrażeniu siebie, tak naprawdę narzuca nam trendy, które są modne.

A może właśnie ja nie chcę być modna??? Może ja - paradoksalnie - wyrażając siebie, nie chcę być taka sama jak inni? Mam wrażenie, jak to wszystko obserwuję, że nawet jeśli te poradniki pomagają mi bardziej wyrazić siebie, to tak naprawdę działają wg pewnego wzoru, schematu, "recepty" i w rzeczywistości wcale nie sprawiają, że bardziej dobitnie wyrażam siebie, tylko tak naprawdę wciskają mnie w te swoje ramy...

To ja jednak zostanę niemodna... Passé... ( Choć ponoć to określenie "passé" jest  już "passé").

Jagodzianka.

EDIT Chciałabym jeszcze dopowiedzieć kilka słów, które wydają się mi ważne. Sądzę, że korzystanie z wszelakich poradników, wprowadzanie w życie ich rad, jest jak najbardziej wskazane. Dzięki nim dostrzegamy swoje błędy i dzięki nim rozwijamy się, chociażby w świecie scrapbookingu; gdzie uwaga na temat kompozycji ( w lewym dolnym rogu jest za pusto lub wręcz przeciwnie panuje tam chaos, wszystkiego jest za dużo) albo kolorystyki ( tło jest za ciemne, przygnębiające - pod warunkiem, że nie chcieliśmy uzyskać przygnębiającego efektu) mogą poprawić wygląd naszego przedmiotu czy innego rodzaju działania. Sama chętnie korzystam z rad i wiele z nich wcielam w życie, ale zawsze robię to zgodnie z "moim sumieniem". Zmiany te nie mogą zabierać mi mojego ja, a jedynym argumentem w zmianach nie mozę być " bo tak mają teraz wszyscy" albo "bo tak isę teraz robi". Może z czasem zmienię zdanie i się dopasuję... Tego nie wiem. Oby nie. 

A jak jest u Was? Czy korzystając z wszelkich poradników odnośnie bloga, rękodzieła czy nawet filmu ( recenzje) kieruje cie się swoimi upodobaniami czy przemawia do Was konieczność dokonania zmian nawet jeśli nie do końca pasują do Waszego stylu? Czy idąc do kina czytacie najpierw recenzje i jak są same negatywne, to rezygnujecie z seansu czy na przekór idziecie, by sprawdzić czy aby na pewno tak 'szmirowaty" jest ten film?