WOJENKA DOMOWA - GENERAŁOWA ZNOWU GÓRĄ!

Bonjour.

Kiedy decydujemy się zostać rodzicami, zaczynamy sobie zaraz wyobrażać

 małego bąka z dużymi oczami, rozbrajającym uśmiechem, loczkami i dołeczkami w policzkach. Ten idylliczny obraz upiększamy poprzez wyobrażenie, że nasze przyszłe dziecko będzie bardzo grzeczne, mądre, zabawnie poznawało smaki potraw, a w przyszłości zostanie KIMŚ, zaś na starość stanie się naszą opoką. Problemy rodzicielskie okażą zaś nam obce, gdyż będziemy wychowywali mądrze zgodnie z zaleceniami psychologów, terapeutów itd,

A potem się dziecko rodzi i okazuje się, że zamiast perlistego śmiechu, słyszymy tylko płacz, zamiast zabawnych minek podczas próbowania brokułów, wypluwanie każdeej nowej potrawy, zaś zamiast słodkiego "dobrze, mamusiu/tatusiu", słyszymy irytujące NIE.

Bycie matką, to jest naprawdę trudna sprawa. Niektórym się wydaje, że macierzyństwo polega na podcieraniu tyłka i dawaniu jedzenia jedynie.  No, ale tym, co się tak wydaje, nie mają pojęcia o rodzicielstwie...

Nie, nie twierdzę, że  "dzieci to nic więcej, jak tylko kłopoty". Bo to też ogromna radość  i duma, o których za chwilę. Chcę jednak  - w tym moim i wszystkich mam święcie - podkreślić, że oprócz tego "chowu" polegającego na podtrzymaniu podstawowych funkcji życiowych dziecka, jeszcze inne mega, mega trudne zadanie: wychować to dziecię na prawego (leworęczni na lewego) człowieka, pokazać wartości, którymi powinno się kierować w życiu, tłumaczyć świat i pokazywać jego białe oraz czarne strony. A należy pamiętać, że ten słodki bobas w pewnym momencie staje się młodym człowiekiem, który ma swój pomysł na wizję świata i często ćwiczy naszą cierpliwość... To jest chyba jedna z największych nauk dla dorosłego a jednocześnie ogromna próba naszej wytrzymałości: cierpliwość, jaką musimy zachować wobec dziecka. 

Czasami zaglądałam na fora rodziców, którzy pytali: Jak mam postępować z buntem dwu-trzy-cztero-pięcio-sześcio- siedmio- ośmiolatka (dalej jeszcze nie czytałam, ale znajoma Annette - była nauczycielka - powiedziała mi, że potem jest jeszcze gorzej, bo dziecko przeżywa taki dysonans poznawczy: z jednej strony dojrzewa, więc staje się już młodzieżą, a z drugiej jednak wciąż jest jeszcze dzieckiem). W odpowiedzi można było przeczytać: musisz to przetrzymać i być cierpliwa... A czy można gdzieś tę cierpliwość kupić?

 Jagoda ostatnio powiedziała mi, że nie chce zostać matką, bo to jest bardzo trudne, szczególnie gdy dzieci są niegrzeczne. Ja zaś odpowiedziałam Jej, że coć to prawda, to oprócz tych trudów, jakie niesie za sobą macierzyństwo, jest wiele pięknych chwil, dla których warto zostać rodzicem.

Choćby chwile, gdy w szkole słyszę, ze Jagody poziom francuskiego jest na tyle wysoki, że spokojnie komunikuje się jak inne francuskie dzieci i w związku z tym nie widzi się konieczności  udzielania Jej dodatkowych lekcji z tego języka.

Albo kiedy jeździ na Nai ( koniu - kucu) z uśmiechem jak rogal, gdy się kładzie na niego (nią, bo to dziewczyna), albo przytula i całuje.

Albo kiedy po serii mówienia NIE , zaczyna etap mówienia TAK. Rzadko, bo rzadko, ale takie chwile są tym bardziej cudowne!

Albo kiedy bierze Frania za rączkę  i bawi się z Nim np. w szkołę: sadza go na krzesełku i uczy literek, rysowania kółek. Podczas jedzenia posiłków rozmawia z Nim po "frankowemu" i On jest wtedy wniebowzięty. Równie intensywnie z Nią rozmawia i  cieszy się przy tym ogromnie...

Albo kiedy patrzę na Frania skupioną minę, gdy ogląda książeczki, szczególnie kiedy bierze swoje ulubione, w których znajdują się zdjęcia dzieci  i On próbuje naśladować ich miny , ujęte pozycje (np. baletnicy...).

Albo kiedy bierze szklane kulki  i wrzuca je przez otworek do środka stołeczka i jest bardzo ciekawy, co się z nimi dzieje po tej drugiej, ciemnej stronie... 

Albo kiedy każe sobie otworzyć lodówkę, zagląda do niej i rzecze: O nie! sup (soup - zupa) nie ma! 

Albo kiedy widzi, że ładuję brudne rzeczy do kosza zielonego, On mi ten kosz wyrywa i postękując zanosi do pralki, potem sam te  ubrania od niej wrzuca, a mnie każe jedynie wlać płyn do prania.

Albo kiedy po wstaniu kładzie dudusia na poduszce i mówi "pa pa, duduś" , zaś butelkę na wodę odkłada na półkę i  woła "pa pa picie".

Albo kiedy wychodzimy ze sklepu i zawsze do pań kasjerek mówi: au revoir! 

Albo kiedy* Mu coś naprawię, założę, podam, to powie : Inki (Dzięki) bye, bye! 

To są chwile, gdy cieszę się, że jest mamą i wiem, że chociaż  czeka mnie jeszcze wiele dni, kiedy będę musiała zachować anielską cierpliwość lub się w nią uzbroić i staczać bój z niepokorną latoroślą, to warto było zdecydować sie na macierzyństwo... 

Zawsze warto...

Kwiaty we włosach potargał wiatr!

Bywały dni, kiedy nie padało... Miło powspominać...

Fascynujące odkrywanie właściwości materii... a może antymaterii?

Nauka rolowania...na razie ciastoliny... i oby tylko ciastoliny...

A gdyby tej ciastoliny troszkę wepchnąć w miejsce na trójkę?

Pognieciemy...

i malutki kawałeczek wyodrębni...

Daj siostra, to za ciężkie dla ciebie...

Kolejna lekcja fizyki...o przyciąganiu ziemskim..

O patrzcie! Ty jeszcze nie mam trójek! P.S. Cztery dni temu wyszedł ostatni kieł! Jupi!

Z siostrą też może być fajna zabawa...

Niech se dziewczyna popuszcza...

...samochodziki...

Kulki można wykorzystać na wiele sposobów...

na przykład wkładamy  je do tej dziurki...

i sprawdzamy, czy rzeczywiście tam są!

Naga Maja znaczy się... Jagna i Naja.

Wielu cudownych doświadczeń związanych z wychowywaniem pociech, nie zrażaniem się porażkami i wielu pokładów cierpliwości, życzę ja

Jagodzianka.

P.S. Czytałam ostatnio wypowiedź pana Żakowskiego na temat wiedzy, jaką powinni mieć maturzyści. Powiedział wtedy: – Wiecie, co to jest anafora? Nie wiecie! Nie załamujcie się. Pytałem redaktorów i dziennikarzy, w końcu zawodowo zajmujących się pisaniem, też nie wiedzieli.   

Hmmm... Nic dziwnego, że pisarstwo ludzi, dla których język, słowo jest narzędziem pracy, jest na poziomie płytkiego bajorka. Z jednej strony mówi się, że nie należy "wkładać do głów" tylu informacji, że życie i wybrany zawód sprawią poszerzenie swej wiedzy w danym kierunku, a z drugiej pokazuje się, że nawet wtedy nie chce się tejże wiedzy poszerzać.

Może jakiś dziennikarz albo maturzysta przez przypadek czyta mój post, to  tylko nadmienię,  że powtarzający się zwrot "albo kiedy" nie świadczy o ubogim słownictwie autorki, ale jest świadomym zabiegiem zwanym właśnie anaforą. Mam nadzieję, że ta wiedza nie zaśmieci Waszego umysłu...