WOJENKA DOMOWA - O NASZYCH DZIECIACH, CZYLI ROZPOZNANIE WROGA ;p

Bonjour.

No tak...Wyszło szydło z worka. Szanowna Teściowa dowiedziała się z mego bloga, że nie jestem perfekcyjną mamą Jej wnuków... A tak się ukrywałam przez tyle lat. Przepraszam, Mamusiu ;) Mimo wszystko Teściówka "zażądała" więcej takich wpisów o swoich wnukach. Mamusia mówi, Mamusia ma...

FRANEK

W życiu tego faceta nic się nie zmieniło. Nadal Jego największą miłością jest jedzenie. Śniadanie daje mu Wojtek, bo Frank wstaje razem z Nim i już w łóżeczku po przebudzeniu bardzo wyraźnie woła "TATOOO". Za dnia potem mówi "Daddy" albo "Daddoo ";). Kiedy ja wstaję, robię sobie... znaczy się nam... śniadanie, bo wiadome jest, że MUSZĘ podzielić się z Frankiem. Bo KAŻDY musi się z Nim dzielić swoim posiłkiem. I nie ma zmiłuj!

Ok. godz. 10.oo przygotowuję obiad. Niejednokrotnie z uwieszonym u nogi Frankiem, który widzi produkty spożywcze i woła ... jakże by inaczej MNIAM MNIAM! Jednym z moich sposobów jest "zatkanie" Go poprzez obranie z pestek winogron, przepołowienie ich i wsypanie do kubeczka. Franek, widząc ów kubek, już siada na podłodze i "prawie" grzecznie czeka, aż Mu go podam. Wtedy je ze smakiem i mlaskaniem.  W tym czasie ja mogę obrać ziemniaki, zrobić zupę nawet! Tylko dużo tych winogron w kubeczku musi być!

Potem jedziemy po Jagnę na moim złotym rydwanie. To jedna z tych przyjemnych chwil, gdy sobie jadę i chłonę: a to zielone żywopłoty, a to kasztany, a to owce, a to kwiaty przeróżne, a to domy z cudnymi okiennicami, a to Alpy, a to Mont Blanc... Ach...

Właśnie dzisiaj Wojtkowi mówiłam, że w Polsce na pewno są równie piękne miejsca, bo czytam i oglądam blogi dziewczyn mieszkających w puszczach, w Bieszczadach. Więc ja to wiem. Ale ja nie miałam tego szczęścia, by mieszkać w takich regionach. A tu mam. I dlatego też celebruję te chwile, gdy mogę podziwiać Montes Jura, które z dnia na dzień zaczynają mienić się czerwienią, pomarańczem, żółcią  i brązem. Przez te cztery lata za tym właśnie bardzo tęskniłam, bo TU to miałam, a TAM nie...

Ale, ale... miało być o dzieciakach.

Wracamy zatem na lunch i Franek już od progu woła o (i tu zaskoczenie) MNIAM MNIAM. Wsadzam Go zatem na krzesełko - i On już wie, że za chwilę...za momencik... będzie MNIAM MNIAM, więc siedzi "prawie" cicho. Cudne we François jest to, że On szybko "łapie" zasady i je akceptuje. I bardzo nas naśladuje. To jest bardzo zabawne! Jak zasiądzie na swoim krzesełku, to domaga się śliniaka. Nie zacznie konsumpcji bez łyżeczki albo widelczyka w ręku. To musi mieć. Nawet jeśli nie je samodzielnie.  I jeżeli je obiad składający się np. z ziemniaków, marchewki gotowanej i indyka duszonego, to on decyduje co i w jakiej kolejności będzie jadł. Jeżeli zatem podam najpierw porcję marchewki, to potem prawdopodobnie będzie chciał ziemniaki. I jeżeli podam mu najpierw mięso, to pokiwa głową na "nie" i ust nie otworzy.

Ale jak mu coś zasmakuje, to usta otwiera tak szeroko, że migdałki Mu widać.

Gdy późnym popołudniem wraca Woj z pracy, Franek już się Go czepia rękami  i nogami, bo TATO będzie za chwile jadł obiad... nie, nie sam...  Z Franiem, oczywiście! Siadają obaj i jedzą na spółę. 

Potem Frank zje jeszcze podwieczorek a zaraz po nim kolację...

O Jego kaskaderskich wyczynach napiszę za tydzień, ale bądźcie pewni, że kiedy zazna kontuzji...

...jedynym pocieszeniem i uciszeniem (poza MAMY przytuleniem, oczywiście) jest... MNIAM MNIAM:

JAGODA

Gwiazda nasza coraz pewniej czuje się we francuskiej szkole, ale miała chwile zwątpienia.

Kiedy tu przyjechaliśmy, była bardzo optymistycznie nastawiona do tutejszych realiów. Tak ją przygotowałam. Obawiałam się jednak, że rzeczywistość trochę Ją przygniecie. I moje obawy się sprawdziły, niestety. Miała taki tydzień w szkole francuskiej, że nie chciała wykonywać poleceń Pani, przestała się zgłaszać, udzielać na lekcjach. Nie chciała też chodzić do szkoły. Nie było łatwo nikomu. A szczególnie nam Rodzicom, którzy to winni być perfekcyjnymi i znosić fochy dziecka z godnością i iście stoickim spokojem. Rozmowy i "pedagogiczne" podejście sprawiły, że Jagna znowu zmieniła nastawienie do szkoły na przyjazne i jak to pani mówi, teraz jest "cool".

Największą zmorą naszą jest kompletne niezrozumienie przez Jagnę pojęcia POSPIESZYĆ SIĘ. W żadnym języku Ona nie "kuma" jego znaczenia. Jagoda rano ma zawsze czas na: medytacje, zabawę z chomikiem, na zabawę pet shopami, na zabawę z Franiem, na rysowanie/malowanie/pisanie. Natomiast nie jest dla niej konieczne wykonanie takich czynności jak: poranne ablucje, czesanie, ubieranie się, jedzenie śniadania. Ja o piciu nie wspomnę... Szybkie ubieranie butów jest czymś niemożliwym do spełnienia, ponieważ: 

-nie wie, jakie założyć;

-po wskazaniu odpowiednich: dlaczego nie inne;

- po wytłumaczeniu dlaczego nie inne: ale te są RÓŻOWE, A ONA RÓŻOWEGO NIE LUBI;

-po wytłumaczeniu, że w innym kolorze nie ma, BO SAMA WYBIERAŁA RÓŻOWE, BO DO ZESZŁEGO TYGODNIA TEN KOLOR UWIELBIAŁA i wszystko dla Niej zakupione było tejże barwy, zakłada je z taką szybkością, jakby ze stali one były, albo Ona paraliżu doznała...

Widzimy jednak ogromne postępy w nauce kolejnego języka. Nawet bawiąc się, zaczyna wtrącać francuskie słówka. To krzepiące. Mimo braku znajomości definicji pojęcia SPIESZYĆ SIĘ....

Tutaj jest w roli nauczycielki języka francuskiego a ja jestem mamą Jagody...

Tu natomiast mamy przestawienie "Cztery pory roku". Rzeczywiście, spektakl tak długo trwał ,że Wojtek musiał pójść Franka umyć, a ja siedziałam i podziwiałam...  Dobrze, że zrobiło się chłodno, bo Ona by tak jeszcze mogła i mogła..

Muszę jeszcze wspomnieć o nowej artystycznej fascynacji naszej Córki. Otóż Jagna zajęła się fotografią. I to na poważnie!
Jej pierwsze zdjęcia:

Do widzenia się z  Szanowną Rodziną jak i z Cudnowymi Czytelnikami,
Jagodzianka... i Jagna ;)

P.S. Jak już Szanowne Mamusie "wkręcą się" w czytanie coniedzielnych wpisów o swych wnuczętach, to niech Mamusie nauczą się pisać komentarze pod postami. Wnuczęta będą szczęśliwe, jak przeczytają jakieś dobre słowo od Babć.
Autorka blogu - poprzez wrodzoną skromność - nie prosi o nic :P