BZDURKI SPOD KLAWIATURKI - O NIEPERFEKCYJNEJ MAMIE I JEJ PORTRETACH

Bonjour.

Miało być o zupełnie czymś innym. O czymś, co od jakiegoś czasu zaprząta mi głowę. O macierzyństwie. Ale nie tym słodkim spełnieniu marzeń każdej kobiety i szczęściu, jakie daje uśmiechnięta zaśliniona twarzyczka niemowlęcia, ale o tym, kiedy po raz setny o coś prosisz dziecko, a ono krzyczy NIE. Albo po raz kolejny płacze, tylko nie wie z jakiego powodu. Albo proste czynności jak ubieranie się robi długo i bez efektu. Albo kiedy gada i gada, i gada. 

JA:Jagódko, czy ty możesz pomilczeć choćby przez pięć minut?

JAGA: To jest niemożliwe, mamo. Tylko sen może to sprawić.

---

Nieprawda! Ona przez sen też gada!

***

Podczas obiadu. Jaga , oczywiście, gada i gada, i gada.

JA: A teraz milczymy przez pięć minut. Kto pierwszy się odezwie, ten myje naczynia.

Po pięciu sekundach...

Jaga (szeptem); Ale ja nie wytrzymam!

***

Szczerze mówiąc, nosi mnie, kiedy słyszę mądre słowa mądrej pani, że kiedy przygotowujemy obiad, a dziecko przyjdzie porozmawiać, rzućmy gotowanie i słuchajmy naszej pociechy. Taaaa... Ja mam godzinę na to, by dokończyć lunch z uczepionym do nogi Frankiem, mówiącym jedno zdanie, które już nauczył się do perfekcji "MAMA DA MNIAM MNIAM!", na to, by Jagna zjadła no i Franek - oczywiście- i by wrócić do szkoły. Taaa... za radą owej pani zamiast przygotowania posiłku, siądę z Jagną, która przecież nie ma jednego, czy dwóch pytań, ale sto i będziemy sobie miło konwersowały. A świeże górskie powietrze nam zapewni codzienną dawkę niezbędnych witamin i mikroelementów.

Albo mądre słowa innej mądrej pani, byśmy się postawili się w miejsce dziecka, kiedy płacze i buczy, bo ono samo nie wie, czego chce, albo wie, tylko nie wie, jak to wyrazić. Oczywiście, jestem MAMĄ i jestem DOROSŁA, powinnam to zatem wszystko rozumieć i spokojnie, z pełnym zrozumieniem oraz czułością przyjmować. Tylko, cholera, ja też jestem CZŁOWIEKIEM, który ma czasem dość, albo brakuje mi cierpliwości, albo po prostu nie mam siły po raz kolejny słyszeć płakania i  odpowiedzi na pytanie: " Dlaczego znowu płaczesz?" słyszeć "Nie wiem, ale nie mogę przestać!"

Kocham moje dzieci nad życie. Ich przyjście na świat było decyzją w pełni świadomą. I wcale nie czuję się zdziwiona, że nie jest kolorowo i łatwo. Bo  o tym wiedziałam.  Ale nie chcę jednocześnie ciągle wszędzie słyszeć, czytać, że bycie rodzicem to cudne uczucie i TYLKO cudne*. Natomiast pisanie czy mówienie często w sposób dosadny o posiadaniu potomstwa jako ciężkiej harówce, okraszonej nerwami, brakiem cierpliwości - jako nietaktowne!

Nie jestem perfekcyjną mamą i nią nie będę. Tak jak nigdy nie będę perfekcyjnym człowiekiem, bo NOBODY'S PERFECT jak to śpiewa I.Gillan z DEEP PURPLE. A nawet nie zmierzam być wiecznie wyrozumiałą mamą, tylko jak się wściekam, to Jadze to mówię, że mnie złości i do szału doprowadza to czy tamto. Nie będę swoich emocji wiecznie trzymała na wodzy, bo to na serce nie jest dobre ;P

Wczoraj przez przypadek trafiłam na fantastyczny blog MATKI SANEPID, która doskonale opisuje swoje relacje z dwiema córkami. A jeszcze do tego trafiłam na taki Jej post... Pozwolę sobie zacytować fragmenty, całość możecie przeczytać TU

"Rozwój psychiczny dziecka od 0-10 lat" mówi, że siedmiolatek:
(...)prędzej należy oczekiwać po nim narzekania niż radości(..)
(...)siedmiolatki słusznie zostały opisane jako markotne, osowiałe i chimeryczne(..)
(...)woli być sam (...)
(...)na krótki czas życie dla wielu siedmiolatków nabiera ciemnych barw. Uważają, że nikt ich nie lubi, że wszyscy się przeciw nim sprzysięgli (...)
(..)typowy jest syndrom 'nikt mnie nie kocha' (...)
(...)niezadowolenie z życia można niekiedy wyczytać wprost na twarzy siedmiolatków. Kąciki ust mają opuszczone do dołu w ciągłym płaczliwym grymasie(...)"

Podkreślone zdania dotyczą mojej córy. Lat siedem. Mam tak codziennie... Z przebłyskami miłych chwil pełnych radości i wyznawania sobie uczuć. I jestem przekonana, że wiele z Was tak ma... W końcu skądś te statystyki w tej książce się biorą, no nie? ;)

Achchch... I miałam o tym wszystkim NIE pisać... 

Ja nie żałuję decyzji posiadania dzieci. Dzielnie, choć czasami mniej dzielnie znoszę te wszystkie huśtawki nastrojów mojej starszej.   I jeszcze w miarę cierpliwie znoszę  czterdzieste ósme tego dnia podejście mojego Syna do lodówki  i wołanie MAMA, MNIAM MNIAM. Po czym po raz czterdziesty ósmy otwieram mu tę lodówę, do której włazi najgłębiej jak może i  najpierw do niej wzdycha, a potem palcem pokazuje, co tym razem chce zjeść.

No i  właśnie dlatego o tym wszystkim jednak  napisałam.

I kiedy Franio nie siedzi w lodówce, a Jaga nie gada ciągle o tym, że NIE będzie(lista skrócona): sprzątała, szła do szkoły, ubierała się, myła się, albo wjeżdżając na rowerze pod górę nie będzie mnie zapewniała, że NIE POTRAFI JEŹDZIĆ, to pstrykam im portrety... Kocham te chwile!

I to wszystko na temat, o którym chciałam napisać, postanowiłam nie napisać, po czym...napisałam...

Taaaa...

Do widzenia się z Państwem, 

Jagodzianka.

P.S.
* Bo kiedy w naszym życiu okazuje się, że nie jest tylko cudne, to oskarżamy siebie o niepowodzenie, szukamy w sobie winy. A okazuje się po prostu, że jest druga strona medalu, którą każdy przeżywa i doświadcza. I to jest normalne.
** Jagna siedzi w swoim pokoju teraz i słyszę: " Jak mama wejdzie, to powie: nie wierzę, ze tu tak posprzątane To naprawdę Ty tak posprzątałaś?"... No to idę zobaczyć, bo nie uwierzę ;)