BZDURKI SPOD KLAWIATURKI - WRZEŚNIOWE EMOCJE

Bonjour.

Dziękuję serdecznie za słowa otuchy jak i zainteresowanie wczorajszymi doświadczeniami szkolnymi Jagódki.

To był wyczerpujący emocjonalnie wtorek, ale - jak na razie - zakończony sukcesem.

Po pierwsze. chcieliśmy Jagódkę zapisać do CP ( odpowiednik polskiej zerówki), ponieważ tam uczą dzieci pisać i czytać. dla dziecka, które nie zna języka - uważaliśmy - będzie to najlepsze rozwiązanie. Ale  okazało się, że z uwagi na Jagny wiek, musi chodzić do CE1 (odpowiednik pierwszej klasy). :(

We Francji rozpoczęcie roku szkolnego nie przebiega jak u nas: począwszy od apelu, poprzez spotkania w klasie i pogadanki, co będą dzieci potrzebowały i czego będą się uczyły (upssss... być może teraz to inaczej wygląda, posiłkuję się swoim doświadczeniem ;)).

Tutaj przed szkołą wszyscy się zbierają; dzieci i rodzice. Przed wejściem przy stoliku stoją panie nauczycielki z termosami z kawą ;). Inni nauczyciele przemieszczają się między dzieciarnią i "odfajkowują" obecność. Jak dla mnie był to czas lekkiego chaosu. Następnie każdy z nauczycieli klaszcze w dłonie i dzieci ustawiają się grzecznie w rządku - każdy w swojej grupie. Następnie dzieci  idą do klas i zaczynają normalne lekcje.

Z różnic, jakie jeszcze są tu widoczne, zauważyłam, że rodzice nie wchodzą do szkoły. Na swoje pociechy czekają na zewnątrz.

Bardzo miłe i budujące było zaangażowanie - zarówno chłopców jak i dziewczynek - w tym, by pomóc Jagnie. U nas raczej jest tak, że "odmieńców" zostają się samemu sobie - ale tu znowu mogę się mylić i być może jest teraz zupełnie inaczej...

W każdym razie byłam o 11.3o po Jagienkę, która wyszła uśmiechnięta i opowiadała, że pisali dziś literkę A i że najpierw usiadła sama i dosiadł się do niej chłopiec.

Po lunchu (a może obiedzie ;)) odprowadziłam dziecię do szkoły. Widziałam, jak dwie dziewczynki "rywalizowały" o to, z którą Jaga będzie w parze. to też jest takie pocieszające, że dzieci są przyjaźnie nastawione... Tylko ta bariera językowa...

O 16.3o odebrałam dziecko ze szkoły, która rzekła mi, że bardzo lubi tę szkołę, tylko przykro jej, że nie może porozumieć się z dziećmi ,ale równocześnie powiedziała, że poradzi sobie z tym. Kiedy podałam Jej przykład koleżanki, która pojechała do Niemiec i  będzie musiała także zmierzyć się z tym samym problemem (językowym), dziecię mi odrzekło: "Ale ja nie mam żadnych problemów!" No tak... grunt to pozytywne nastawienie.

Jakieś dwie fotki pstryknęłam z rozpoczęcia roku, ale szczerze mówiąc, nie miałam głowy ani nastoju do tego, by zajmować się aparatem, więc Wam nic nie pokażę.

Chciałabym jednak omówić jeszcze jedną istotną kwestię... Gdyby nie to, że W. rano zawozi Jagódkę do szkoły to cztery razy przemierzałabym odcinek dom - szkoła. Podróż trwa ok. 20 minut, ale jak już wspomniałam wcześniej, mieszkamy u podnóża gór Jura, droga zatem wiedzie po wzniesieniach i dolinach. Zapewniam Was, kochane, że jeśli chcecie mieć piękną i smukłą sylwetkę, to te wycieczki są wprost idealne! A jaką kondycję można sobie wyrobić, gdy mocno trzyma się wózek, gdy schodzi się w dół, a potem pcha jak wóz z drewnem - gdy idzie się pod górę... A jak się cieplutko od razu robi! Zapraszam zatem wszystkie Panie do mnie na takie wędrówki i będziemy sobie razem chudnąć ( w moim przypadku - zanikać ;)).

Idąc tak sobie do tej szkoły, poczułam się jak bohaterowie z książki " Dzieci z Bullerbyn". Tylko my nie mijamy złego szewca a uroczy młyn...

I tak cały czas: z górki albo wręcz przeciwnie ;)

Jak jest mglisto i bezsłonecznie to trudno ująć uroki krajobrazu...

Pozdrawiam serdecznie,

Jagodzianka.